Today is Wednesday November 20, 2013. The fifteenth time that Transgender Remembrance Day is held. ?The eighth edition in the Netherlands. Here it was started by then Queer Collective “The Noodles”, later on by Transgender Network Netherlands. This is the second local edition, done by United Trans Activists for Change. Coming Saturday a national ceremony will be held in Nijmegen. Lees verder
Categoriearchief: Queer
Trans Remembrance Day 2013
Ieder jaar herdenken we rond 20 november de trans* mensen die gedood,vermoord zijn. Onze broeders en zusters, onze brusjes en zoertjes. In Amsterdam doen we dit op het Homomonument. Dit jaar weer op de 20e zelf, om 18.30 uur. Dan verzamelen we bij het Homonument, en daar kun je een fakkel en een roos krijgen. aan de roos zit een label met de naam en de plaats van overlijden van een vermoorde trans*persoon. Na een toespraakje en wat muziek leggen we de rozen op het laagliggende deel van het Homomonument. We spreken dan ook de naam en omstandigheden van overlijden van de betreffende persoon uit zodat iedereen het kan horen.
Na afloop kun je door naar Vrankrijk waar de wekelijkse queeravond wordt gehouden. Die staat deze keer ook in het teken van Transgender Gedenkdag.
Kun je niet in Amsterdam op de 20e, dan kun je op de 23e nog meedoen aan de nationale herdenking in NIjmegen¢. Zie daarvoor de betreffende website.
Gedenkdag Amsterdam wordt financieel mogelijk gemaakt door het Trut-fonds.
Trans murder monitoring map 2013
Every year around the 20th of November we commemorate the trans* people that have been killed, our brothers, sisters, bristers and sothers…
In Amsterdam we do this at the Homomonument with roses and by sharing the names of those who left us this year through violence, or sometimes through self chosen death.
The program starts around 18.30h. Like last year a short speech will be held and then we will call one by one the names of those who left us. There will be 100 roses with names and we will have torches. We will continue until the last flower has been laid. Afterwards Vrankrijk is open for the regular queer night. The WTF! night will be also in the theme of TDOR. This event is possible thanks to the kind cooperation of Trutfonds that supports us!
Daar gaat het (niet) om
Deze dagen van “Pride” word ik altijd wat moe van de berichtgeving en van de uitspraken van zowel trotse holebi’s als van de goedwillende maar totaal simpele heterobuitenwereld. Lees verder
Pojktanten
Slakken zijn hermafrodiet. Dan wel tweeslachtig. En daarmee uitermate queer en verrassend. Zo min als de hoofdpersonen in Pojktanten snappen ze al te veel van mannelijkheid en vrouwelijkheid.
Een kritiek op de queerheid van de film zou kunnen zijn dat het puber-gedrag is, zoeken, een fase. Voor een van de twee protagonisten is het dat misschien ook wel, maar ik wil een lans breken voor het herwaarderen van adolescent experimenteren. Juist door wild uitproberen kom je sneller op nieuwe dingen uit. En je moet natuurlijk niet volwassen willen worden. Kan altijd nog.
Misschien moet ik deze gelegenheid te baat nemen en eens wat meer praten over wat ik queer vind. Wat meer verwarring schoppen. Want verwarring is goed. Ik ben bijvoorbeeld moe van het strikte onderscheid tussen gender en seksualiteit in de witte westerse wereld. Seksualiteit en gender(identiteit) liggen veel dichter bij elkaar dan vaak wordt gesteld. En je ziet dat ook in queer kringen. Onze voormoeders in Stonewall, Silvia Rivera en Marsha P. Johnson, waren vooraleerst gay. En ze waren respectievelijk Puertoricaans en zwart.
Maar gay was altijd al ook trans. Genderidentiteit bestond nog niet zo lang. Dat is een uitvinding van Robert Stoller. Beroemd psychiater die samenwerkte met John Money, u weet wel die van David Reimer, de jongen die als meisje werd opgevoed omdat z’n besnijdenis dramatisch verkeerd was verlopen. En die daarna zichzelf het leven heeft benomen omdat ie teveel problemen had door die zaak. Stoller maakte als psychiater praktijken als die van John Money – zijn naam doet vele intersekse personen huiveren – mogelijk.
In gekleurde kringen zie je ook wel meer dat er een dunne lijn is, een overgangszone zo je wilt tussen genderidentiteit, genderexpressie en seksuele voorkeur. En je ziet het ook meer en meer in witte kringen overigens, dat u niet denkt dat het een puur antropologisch verschijnsel is. Ook u kunt dit doen! “Trans ist für alle da!”
Nou is het best nuttig om zelfgevoel en gevoelens voor anderen analytisch uit elkaar te trekken, maar het moet ook weer geen dogma worden. Daar komen weer nare en rare dingen van. Zoals dokters die niet in hun patiënten zijn geïnteresseerd maar in het overeind houden van de Genderdichotomie: gij zult alleen mannen en vrouwen maken. Of zoals Joris Hage, toen hij in de jaren 1990 als chirurg bij het VUmc genderteam werkte, zei: “We maken geen hermafrodieten hier!” Dat zei hij in verband met een transman die geen metaidoioplastie (operatie waarbij een minipenis wordt gemaakt van de door hormonen vergrote clit) wilde en z’n vagina wilde kunnen blijven gebruiken. Best queer. Die jongen zette zo de ideeën over hoe we moeten voelen en er uit moeten zien op z’n kop. Tegenwoordig wordt daar gelukkig niet meer zo moeilijk over gedaan.
Maar een relatief nieuwe en behoorlijk verontrustende ontwikkeling is dat – deels op verzoek van degenen die nog onder het mes moeten – nu de standaardprocedure is de vagina te verwijderen en een fallo (falloplastie, penisopbouw), haast standaard is geworden. Wat ik bij veel jongeren zie gebeuren nu lichamen steeds jonger en steeds makkelijker aangepast kunnen worden, dat alles op alles wordt gezet om de genderdysforie die het gevolg is van een transfobe maatschappij zo snel mogelijk te doen verdwijnen door aanpassing en dat is alles behalve queer.
Nou snap ik die paniek wel, dat je je zo vervreemd voelt van anderen en je hebt vaak geen perspectief hebt op iets anders dan wat je om je heen ziet. En pubertijd is voor de meeste transen nou niet direct een erg verlichtende, maar wel erg spannende ervaring. En met een vertoog dat nog steeds uitgaat van “het verkeerde lichaam hebben”, is het begrijpelijk dat je dus ook een veel grotere hekel aan je geslachtelijkheid – want daaraan wordt het opgehangen – krijgt dan eerdere generaties. Maar om nou uit angst en hekel je hele vagina weg te laten halen … dat levert ook nog wel problemen op mogelijk. En hét probleem erbij is dat je jezelf keuzemogelijkheden ontneemt. Angst is een slechte raadgever, dysforie ook. De nadruk moet (ja, moet) veel meer op zorg en ondersteuning komen in plaats van op slikken en snijden.
Bij transvrouwen is de chirurgie overigens ook niet zonder risico en terecht wil niet iedereen haar bestaande configuratie meteen kwijt. Zeker niet als dat niet moet om je papieren te kunnen veranderen. Wat een mensenrechtenschendende en bespottelijke zaak is überhaupt.
De Nederlandse maatschappij is ook nog eens behoorlijk binair ingericht en regeringen hebben tot nog toe vaak absoluut geen zin in iets doen aan genderstereotypen. De massamedia doen dat ook niet en sociale media hebben eerder een versterkend effect. Zo erg als in Engeland is het hier niet, maar “ombouwen” wordt steeds gemakkelijker gebruikt en acceptatie is vooral doordat je je man/vrouw verklaart. Genderqueer is zelden direct een optie. Hoewel we nu gelukkig wel meer voorbeelden hebben: Antony (& the Johnsons), Buck Angel, Loren Cameron en Kate Bornstein natuurlijk. Nederlandse modellen? Ik had ze niet. En heb er nog steeds knap weinig. Van eerder ken ik wel mensen maar dat zijn geen rolmodellen (niet queer) en nu moet ik wat dat betreft ook best puzzelen. Kom zo snel alleen op mede-Noodles uit.
Ik heb mijn idealen altijd samengesteld uit van alles wat ik leerde kennen, zoals ook extravagantie. Ik herinner me dat ik ooit met m’n moeder naar Robert Long en Leen Jongewaard ging in Haarlem voor Homo Sapiens – nog voor de oorlog. Een aantal flikkers en potten waren uitgedost als Rococo (pruikentijd) dames – waarschijnlijk ook wel heren. Het is de eerste herinnering die ik heb aan extravagantie en drag. Ik denk dat die gender-non conforme tendens ook is wat mij destijds aantrok in het flikker-wezen. Dat is de reden is waarom ik me weer flikker noem; niet de seks en de identiteit maar de genderexpressie de manier van leven. Terugkijkend ben ik ook wel altijd geïnteresseerd geweest in dissidenten omdat ik zelf geen thuis had. Dat klinkt wellicht dramatisch en dat was het ook zeker, maar dat is helemaal goed gekomen. Zodanig dat ik nu de neiging heb generaal Patton na te spreken met “Lead or follow or get out of the way”. Loop niet in de weg.
Even terug naar het grotere plaatje: binnen de transgenderpopulatie, geschat op een vijf procent van de Nederlandse bevolking, is het maar een 10% die nu medische assistentie vraagt bij de genderveranderingen die ze inzetten. Dus als je veel transen ziet, het zijn er eigenlijk nog eens minstens 10x zo veel. Wat mij als transsexofiel ook wel weer deugd doet ;o) Om de oude feministen te citeren ”Oh li oh li oh la. Onze rangen groeien aan!” Of alle feministen blij zijn met dit gebruik van hun leus, waag ik te betwijfelen, maar dat is dan jammer voor ze. Trans* en feminisme ligt helaas vaak nog best moeilijk.
Een betere oplossing dan het hele slik- en snijwerk, minder ingrijpend ook, is op z’n minst niet zoveel nadruk te leggen op het medische verhaal. Als lichamelijke aanpassing zo vaak is om de gevolgen van transfobie te bestrijden, waarom wordt dáár niet volop op ingezet? Het kritiseren van standaardgenderrollen. Ook in holebi-land. Waarom moet iedereen zo verdomde standaard zijn? Waarom kiest haast iedereen voor een leven met één partner? Waarom gedragen nichten zich zo mannelijk? Wat is er mis met butches en femmes? Waarom roepen bi’s om het hardst dat ze heus niet van meer walletjes tegelijk eten hoor!
Het gaat hier overigens om maatschappij-brede zaken. Niet direct om individuele verhalen. Op individueel niveau ligt het niet altijd zo eenduidig. De afwezigheid van geldige alternatieven maakt het zoeken en vinden van alternatieven moeilijk en niet legitiem. En dat leidt er uiteindelijk bijvoorbeeld weer toe dat Boy Hag-Lady Eli zhaar veiligheid op het spel zet in de film.
Vanuit mijn eigen ontwikkeling weet ik hoezeer voorbeelden nuttig zijn. In vele schakeringen. In mijn gender-niemandsland had ik pas laat voorbeelden. Ik vraag me af waar ik geweest was zonder Kate Bornstein’s “Gender Outlaw” en het bijgevoegde stuk “Hidden a gender” Waarin op Marxiaanse wijze de spot werd gedreven met het medische circus. Voor wie de Marx Brothers niet kent: zoek op, ga ze kijken. U moet toch minstens Groucho Marx wel kennen. Op een gegeven moment kwam ik het fotoboek van Loren Cameron tegen, die zichzelf als transman en mooi getatoeëerde bodybuilder met ongewijzigde geslachtsdelen op de foto zette. En hij is nog eens aardig ook.
Ik ben niet zo goed in het interpreteren van films, weet er weinig van af en voel me al snel op glad ijs. Ik vind dit ook bij tijden een moeilijke film. Vooral het zoeken en het avontuur weerklonk bij mij bij eerste keer kijken. She male snails bevat genoeg elementen om mensen te verrukken en zich af te vragen, om een geheel queer perspectief op genderexpressie en identiteit te geven De film portretteert heel duidelijk allerlei redenen en wegen voor het zoeken naar een alternatieve genderexpressie. En dat is Heel Hard Nodig.
Boovenstaande is geschreven n.a.v. de vertoning van de film Poiktanten, She male snails, op Diep festival 14 jui 2013
trans* info night Vrankrijk (21-11-2012)
Trans info night
I will first talk about the situation in the Netherlands, since I think hardly anyone really knows about this. Then I will delve more into depathologisation of (trans*) identities.
So, trans* in the Netherlands, what does that mean. How does trans* look here, how do I and my fellow trans* people live?
The first thing I think you have to understand, if you are from a non-Dutch background or know just a bit about trans*, is that everything trans* here is being seen through a transsexual lens, measured through a transsexual matrix. Reason for this lies in history: the Netherlands was one of the first countries in Europe to give trans specific health care. From the beginning of the 1980s a clinical centre got set up at the VU in Amsterdam, later in Groningen a second team.
And the Netherlands is country that loves to divide things up in neat categories. “Raked over”, “aangeharkt” is the comment we get from outsiders, and rightly so. “There be monsters” could have been a Dutch saying. Everything outside the categories is scary. We don’t mind monsters, as long as we can place them in a box.
Then: there is treatment for a small group of trans* people. And except maybe when working in a medical context, I loathe that word because of its “curing” aspects. What trans* people need more – next to getting rid of transphobic contexts – is psychological assistance, and maybe medical assistance if you feel that bad through all the shit of feeling different and being treated less favourable than non-trans* non LGBTI people.
There is a law change coming up that will take care of the most flagrant human rights violation towards trans people. What will it bring?
- The best: no medical intervention needed any more for LGR
- Cool also: no judge, after approval directly to civil registryNeat: minimum age of 16
- Unacceptable: expert letter
- Unacceptable also: parent’s registration – male mothers stay fathers, and female fathers stay mothers
Then the current situation: it is shit. No murders, that is good. But because of the raked over character of Dutch society, and because of ignored but stimulated patriarchal thinking, almost 60% of the respondents abhor gender confusion when confronted with someone: people should be clearly recognisable as male or female. 20% of the respondents prefers not to have contact with transgender people, 10% would see it as a reason to disconnect, to break friendship, IRL that is.
70% of Dutch trans people has considered suicide, 20% attempted and an unknown percentage succeeded. Has been suicided so to say by transphobic society. 40% is without a job with many in bijstand or WW (social security or unemployment benefit). Also 40% has followed high education.
Many get scolded or attacked, but fortunately: no killings here.
A very good thing is that work is being done on this. There is TNN, Transgender Network Netherlands and COC uniting their efforts, the ministry of emancipation also sees need for and work on improvement.
But that doesn’t mean things will be OK soon, as you will guess. Because all work from a reformist perspective, all have a transsexual lens through which they look. Most think from a perspective of trans as a big problem, something that can be “cured” by medical interventions. Poor trans people, that have to suffer so much.
That of course also has to do with and is caused by the pathological context that is so strong here. Dutch raked over society thinks it had erased the monsters, but actually through their biologistic legal thinking is creating new ones. And they will have trouble anyway: nature is not neatly raked over, nature is a mess. So their idea of having the birth giver registered as mother of a child, even if they are legally a father, creates male mothers, that socially are fathers. But conceding means they will have birth giving males, which fucks up their system again. And procreating, impregnating mothers also of course. All has to do with the fear for autonomous women. Poor legislators, poor believers. This fear for women also is one of the reasons for my booklet that I am presenting today here.
Practically speaking my booklet is only for people who master Dutch or who need a terrific good reason to start learning dutch. I just published a Dutch language booklet Transgender: why is that is disordered?” In English it already sounds more like my great example: the Spanish book “El genero desordenado” the disordered gender.
So I now want to delve a bit deeper into depathologisation. And mostly why that is so needed.
If we do not start real soon now with adhering to a different paradigm of pathology and of taking people serious in their stories about how they feel and what they experience we will end up with in the very small group of so called sound people and get rid of diversity, colour, an ultimately create only inbreeding. Sounds already rather eugenic. But I think that is the consequence and the expression of what is happening with the DSM 5: where the previous DSM already was huge, the new one gets even bigger. Critique is that too many phenomena get a place there, normal
behaviour is being pathologized. And surely where it comes to sexuality and gender it contains things that are considered bad for American morals. With trans* related issues they say it is only meant for people who experience distress, but that is a faulty explanation. Then you can just diagnose (or classify) the depression or anxiety the person has. Fetishistic cross dressing doesn’t hurt anyone. But if you get anxious because of it, then treat the anxiety. The problem is: DSM looks for psychiatric and/or psychologic solutions for problems caused by society without acknowledging society’s role in this. It prefers medication. Many authors, and surely all authors of the trans* related section, have ties with pharmaceutic industry. As have endocrinologists, at least in the US but probably not only, with the hormone sellers. That stinks.
In my booklet I write about normality (or actually I publish it): why are certain things considered normal and others pathological? I write about gender dichotomy and its idiocy, about health care and its coupling with legislation. About what is good legislation and where you can find it. Not in Europe.
I translated an article by a mainstream gender dysphoria care team psychologist in Spain, that pleads for a non binary approach of gender and actually starts founding all the trouble trans* people experience with becoming who they feel they are, in transphobic society. Bergero disproves, refutes many of the standard arguments used by pathologising gender teams.
And I end with a perspective of future trans: “Trans in your head”, as the most modern trans* movements in Spain and Ecuador create and live. If you rad Dutch, you should definitely buy ti.
Gender .. het blijft ingewikkeld
Hoe zit dat nou met trans* zijn? Is het aangeboren? Verworven? Aangeleerd? Wanneer tel je mee als trans*? Lastige vragen waar ik zelf soms ook nog tast naar het precieze antwoord en vooral één ding heel zeker weet: heel erg veel mensen hebben het gewoon fout en de oude feministes hebben het heel wat beter begrepen dan hen erkenning toevalt. Lees verder
Op weg naar St Petersburg
“I’m rising to the occasion
I’ve only just begun”
Disability Justice: How our communities can move beyond access to wholeness
(Written by Mia Mingus for the RESIST Newsletter, November, 2010.)
In my time doing social justice work, I have found that disability is something most people know very little about—and that includes seasoned, fierce and well-respected community organizers and activists. People usually think of disability as an individual flaw or problem, rather than as something partly created by the world we live in. It is rare that people think about disability as a political experience or as encompassing a community full of rich histories, cultures and legacies. Lees verder
Close, but no cigar
Niet dat het onverwacht is, maar de regering neemt transgenders niet serieus genoeg. Zoals het er nu uit ziet, krijgen we veel kruimels toebedeeld maar mogen we niet zelf het recept van de taart bepalen. En daar is de “transbeweging” niet kritisch genoeg op.
De officiële instanties lopen einden achter bij de mondiale transgenderbeweging. Dichtst bij komt de WPATH maar die wordt ook voor een groot deel door niet-transen beheerst en hun laatste Standards of Care geven ons geen autonomie nog. De APA blijft vinden dat we een geestesziekte hebben en bij de WHO moeten we maar afwachten of we het gaan halen (al zijn daar goede ontwikkelingen).
Deze constructie is risicovol omdat transen afhankelijk blijven van een politiek klimaat. In deze crisistijd waar alles onderuit wordt gehaald en bevolkingsgroepen tegen elkaar uitgespeeld, is dat riskant. Ook misinformatie, gebrek aan clue, kan al tot problemen leiden. Zoals het persbericht van ANP.
De Nederlandse pers is ook niet respectvol of zelfs maar neutraal tegenover transgenders. Er worden nog steeds onheuse grappen over gemaakt, die over Surinamers of vrouwen niet kunnen. Homoseksualiteit wordt in mannenkringen gebruikt om de eigen mannelijkheid af te schermen voor kritiek. In zo’n klimaat is het niet raar dat gendervariante jongeren vele malen hogere cijfers voor zeflmoordgedachten hebben dan alle andere groepen.
Drie of nul?
Misschien, als GroenLinks het standpunt van geen genderregistratie bij de geboorte gaat voeren. Dan word ik misschien lid. Vooral als ze zien en erkennen dat dat ook een knauw is voor de rechtervleugel en het kapitalisme.
Op zaterdag 19 maart, hielden RozeLinks en FemNet, resp. het LHBT en de vrouwennetwerk van GroenLinks een themabijeenkomst “Man/vrouw: verplicht veld?”. Femnet heeft hierover een uitstekend manifest uitgegeven “Verplicht veld? Pleidooi voor het verkennen van mogelijkheden voor afschaffen van geslacht als juridisch onderscheid.”. Maar de discussie liep geheel anders dan gehoopt en verwerd tot een debat over gelijk hebben. Lees verder