In anderhalve maand hebben we met 30 tot 40 vrijwilligers keihard gewerkt aan het plannen en realiseren van de vierde Transgender Gedenkdag in Nederland. En ik ben ontroerd over het resultaat. Een grote en goed bezochte actie.

Op 28 november 1998 werd de zwarte transvrouw Rita Hester in haar huis omgebracht met messteken. Op 20 novmeber 1999 werd de eerste Transgedenr Gedenkdag (Transgender Day of Remembrance) gehouden in San Francisco. Ter nagedachtenis aan RIta en aan allen die al eerder het leven gelaten hadden door anti trans hate crimes. Inmiddels is er een lijst met zo’n vierhonderd namen op www.rememberingourdead.org en op www.transgenderdor.org.

In de Verenigde Staten was Transexual Menace een soort vliegende picket, met enkele of meer mensen bij processen tegen moordenaars van transgenders. Ze waren bij het proces tegen Lotter en Nissen, de moordenaars van Brandon en hebben nog veel meer gedaan sinds 1993. De Gedenkdag werd na 1999 op meer en meer plaatsen gehouden, de laatste jaren ook buiten de VS.

We gedenken dan degenen die we missen omdat hun agressor ze geen leven gunde. Of die het leven niet aankonden, voor wie het te zwaar bleek tegen zoveel miskenning en ontkenning van hun bestaan op te boksen. En dat zijn er best veel. Al is iedere persoon die daarom ‘uitstapt’ er één te veel. Tania Barkhuis, voorzitter van Artikel 1, de koepel van anti-discriminatiebureaus en directeur van COC Amsterdam, refereerde aan een aantal van hen in Nederland.

• Harry/Harriette – kwam een verkeerde man tegen en werd op straat het ziekenhuis in geslagen, kwam nooit meer bij
• Irene – werd in 2005 vermoord in haar huis
• Esther – heeft een einde aan haar leven gemaakt
• Vera Springveer – overleden aan AIDS

Alleen de afgelopen week al zijn ons twee van ons vermoord:

• Duanna Johnson is geëxecuteerd midden op straat in Memphis, Tennessee, VS
• Dilek Ince is in Ankara afgemaakt met acht geweerschoten in het hoofd. Ze was activiste en had voor de rechtbank mensen aangeklaagd en aangewezen

Ons treft altijd het zwaarste geweld. De mensen die het op ons voorzien hebben zien ons als tweederangs burgers of minder. Het aantal dodelijke slachtoffers is hier laag, maar in Nederland gebeurt helaas genoeg, mensen die van de fiets worden getrokken, aangerand, ontslagen … Met een in elk geval heel hoog werkeloosheidspercentage onder degenen van ons die (noodgedwongen) uit de kast zijn is er dik sprake van ongelijkheid.

Daarom wilden we niet alleen gedenken met eerbied voor de doden, maar juist ook met kabaal het leven vieren. Dat is goed gelukt: we waren met “Transgenders nemen de straat terug” met een stuk of vijftig mensen, allen enthousiast.

Op de site van het Transgender Netwerk Nederland zal een uitgebreid verslag koment te staan en worden de toespraken van de spreeksters gepubliceerd, in Nederlands en Engels.