Tag archieven: toespraken

Lang leve Rojava!

Op woensdag 30 november, de Internationale Dag tegen Chemische Wapens was ik uitgenodigd om namens BIJ1 een speech te geven bij een Koerdische demonstratie, voor de vrijheid van Rojava, bevrijd Koerdische gebied in Noord-Syrië.

“Goedemiddag allemaal.

Ik ben uitgenodigd om hier iets te zeggen namens de politieke partij BIJ1. Mijn naam is vreer en BIJ1 is een revolutionaire ecosocialistische partij waar internationale solidariteit hoog in het vaandel staat. Het gaat ons om de vrijheid van de onderdrukte volkeren. De Palestijnen, de Sahrawi, Oromo in Oost Afrika, Papoea, de Catalanen en uiteraard staan wij voor de autonomie van Koerdistan. De volkeren moeten zelf, zonder imperialistische of koloniale inmenging over hun organisatievorm kunnen besluiten.

Ik wil vandaag vertellen hoe belangrijk de Koerdische strijd en ook de opstand in Iran is.

We zijn hier vandaag vanwege de grootschalige agressie van het Turkse regime van de dictator Erdogan. Die de laatste tijd weer militaire interventies pleegt in Rojava. Vooral vanuit de lucht maar met plannen voor grondaanvallen. Van Rojava tot Rojhelat, van Bakûre tot Ba?ûre, heel de regio ligt onder vuur. En de regimes plegen mensenrechtenschendingen alsof ze een sigaret opsteken.

Foto met Koerdische vlaggen, rode ster in gele cirkel met groene rand, in een rood veld.  Van de 30 november demo in Den Haag
BIJ1 heeft deze week Kamervragen ingediend waarin we vragen om een reactie, om actie tegen de de Turkse agressie in Koerdistan, in Al Hol, en vragen wat Nederland voor gevolgen verbindt aan de chemische wapens die Turkije gebruikt.

Door de steun van VS en Rusland is het een groot kruitvat geworden in de regio. Geopolitiek en energiepolitiek spelen een enorm belangrijke rol. Als er geen olie was, kon de regio doodvallen voor de grootmachten. De grootmachten hebben er een handje van te pokeren voor de gunstigste voorwaarden. Door bijvoorbeeld Daesh op te richten. De bommen op Al Hol zijn daarom ook extra gevaarlijk. En Turkije probeert natuurlijk een belangrijke rol te spelen in de regio, zie ook de rol die het opeist in het transport van Oekraïens graan voor de Europese veevoerindustrie – en een beetje voor Oost-Afrika. Rojava is daarom afhankelijk van de belangen van Rusland en de VS. En dat betekent dat Rusland en de VS medeverantwoordelijk zijn voor de bommen op Kobane.

Turkije presteert het om ongestraft met chemische wapens aan te vallen. En OPCW presteert het om er niets over te zeggen. Wat naast schandalig ook vreemd is. Want OPCW is een VN organisatie en uitvoerder van de controle op het niet gebruiken van chemische wapens. Weer een geval van straffeloosheid wat supergevaarlijk is want straffeloosheid leidt tot *meer* straffeloosheid. Ondertussen blijven Nederlandse media stil.

Het is niet voor niets dat men het op Koerdistan gemunt heeft. Zonder Noord Koerdistan is Turkije een stuk kleiner, echte autonomie voor Iraaks Koerdistan betekent zwaar economisch verlies voor Irak, en dus voor de VS want zonder de VS is Irak ook niets meer. Zonder de mollahs wordt het voor de Hezbollah en voor de TaIiban ook heel benauwd. En verliest Israël een belangrijke legitimatie voor hun overbewapening en buitenlandse militaire agressie.

De revolutie in Iran is mede begonnen doordat Jîna Mahsa Amini Koerdisch is. Dat verklaart mede de enorme agressie tegen haar en tegen de Koerden in Iran nu. De Iraanse ordetroepen sleuren mensen uit hun huizen, verkrachten en moorden er op los. De beelden die ons bereiken spreken voor zich. Voor Iran is de opstand in Rojhelath erg ongemakkelijk. En de vrouwen in Baluchistan zijn ook in opstand gekomen. De Iraanse revolutie is ook een vrouwenrevolutie zoals de revolutie van Rojava een vrouwenrevolutie is. Ik hoop dat de opstand ook leidt tot mannen die een toontje lager zingen, en vrouwen die nadrukkelijk hun rechten pakken. De revolutie van Rojava heeft als leus Jîn Jîyan Azadi. De Iraniërs roepen Zen Zendegi Azadi.

Naast dat jullie als Koerden sowieso het recht hebben op vrijheid en zelfbeschikking is het ook voor de res van de wereld belangrijk. Een antikapitalistisch en feministisch Koerdistan is de doodsteek voor de oude mannenregimes in de regio. De mollahs moeten dan terug naar de moskee, Turkije zal niet veel anders kunnen dan erkennen dat het een plurinationale staat is – of uiteenvallen. Heel de indeling van de wereld van na de Eerste Wereldoorlog staat op losse schroeven dan. Als de volkeren oprijzen tegen hun onderdrukking kan dat een enorm gevolg hebben voor de wereldindeling, je haalt twee enorm belangrijke pilaren onderuit. Dat zal een lange en heel heftige strijd worden, vrees ik. Maar wel een van de meest noodzakelijke strijden ooit. We gaan voor de overwinning en het einde van de kapitalistische, imperialistische en seksistische supermachten.

Je kunt de bloemen wel afsnijden maar je houdt de lente niet tegen. En als deze opstand niet de bevrijding brengt dan doet de volgende dat wel.

Ik sluit af met:

Vrijheid voor alle volkeren!
Biji Berxwedane Rojava
Bjij Berxwedane Kurdistan
Jin Jiyan Azadi!
Tot de overwinning, kameraden!”

Bij de dood van mijn vader

In de vroege ochtend van 10 januari 2020 is mijn vader na een kort ziekbed overleden. Hij had bij een val in huis een gebroken schouder opgelopen en een gebroken bovenbeen, een nog een longontsteking op de koop toe. Het herstel werd hem al snel te zwaar en hij besloot dat het mooi was geweest. Na de eerste palliatieve pijnbestrijding was sedatie eigenlijk niet eens meer nodig: hij ging al. Donderdag 16 januari is hij begraven.

Een van de liederen die in de uitvaartdienst gezongen werden, is een lied van Huub Oosterhuis: Lied aan het Licht. Het is een van mijn lievelingsliederen in het genre.

Licht dat ons aanstoot in de morgen
voortijdig licht waarin wij staan.
Koud, één voor één en ongeborgen
licht overdek mij, vuur mij aan.
Dat ik niet uitval,
dat wij allen
zo zwaar en droevig als wij zijn
niet uit elkaars genade vallen
en doelloos en onvindbaar zijn.

Licht van mijn stad de stedehouder
aanhoudend licht dat overwint.
Vaderlijk licht, steevaste schouder,
draag mij, ik ben jouw kijkend kind.
Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen
of ergens al de wereld daagt
waar mensen waardig leven mogen
en elk zijn naam in vrede draagt.

Alles zal zwichten en verwaaien
wat op het licht niet is geijkt.

Taal zal alleen verwoesting zaaien
en van ons doen geen daad beklijft.
Veelstemmig licht, om aan te horen
zolang ons hart nog slagen geeft.
Liefste der mensen, eestgeboren,
Licht, laatste woord van Hem die leeft.

Er zijn diverse mooie gezongen versies online te beluisteren. De tekst die volgt is de herinnering aan de inspiratie die hij voor mij altijd is geweest

Ik heb veel goede herinneringen aan mijn vader. Ad was een lieve en zorgzame man. Die op zijn manier voor iedereen klaarstond. Mijn ouders hebben de nodige bijzondere mensen in huis gehad. De overlevende vriend van mijn moeders oudste broer kwam vaak over de vloer, een ‘suikeroom’ die een oud-overbuurjongen van mijn moeder was, een oude boer met z’n hondje, die ze hadden leren kennen: allemaal wonderlijke kostgangers van Onze Lieve Heer.

Mijn sociale bevlogenheid komt dus niet uit de lucht vallen, al wil ik zeker niet zeggen dat ik die alleen van Ad heb. Maar het grote verschil ligt in Ads zeer warme benadering van mensen, waardoor zoveel anderen hem ook bewonderen. Die kwaliteit heb ik altijd in hem gewaardeerd. Naast zijn liefde überhaupt.

Het was begin van mijn middelbare schoolleeftijd, wanneer een ieder zich ieder gaat ontwikkelen, dat mijn ouders zich verder openden naar de wereld, van standaard-gereformeerden naar meer oecumenisch geïnspireerd. Een groot deel van de buitenwereld ontging mij in die dagen nog, maar ik had bij mijn grootouders altijd een fascinerend rouwtegeltje gezien met de twee vermoorde Kennedy’s en ds. King. Het journaal bracht mij op de hoogte van de militaire dictatuur in Chili, waarvan de erfenis het land nu tot oproer brengt. En van het vertrek van de VS militairen uit Vietnam in 1975, tot aan Watergate en walvisjacht. Ik las vanaf mijn veertiende boeken over geweldloosheid en dr. King.

Toen Ad meehielp de kerkelijke werkgroep Chili op te richten werd ik vaak geconfronteerd met verhalen over wat er daar speelde. Goede geschiedenisles op school hielp ook de wereld verder te begrijpen en daarmee mijn ouders ook weer verder te helpen daarin.

Ad, en ook Hennie, die twee waren als Jut en Jul, niet uit elkaar te krijgen; samen gaven ze op hun manier het voorbeeld, ze leefden voor hoe je – avant la lettre het Goede Leven, el buen vivir kon leven. Ze leerden ons solidariteit.

Via de oecumenische werkgroep, die de mede-aanstichter was van al het sociale goed dat mijn ouders beoogden en deden, kreeg ik ook het perspectief van een heel andere manier van leven dan simpelweg als een gezin. We maakten kennis met het Rosenstock Huessy-huis, een filosofische leefgemeenschap in hartje Haarlem. Ik vond het prachtig en had er graag gewoond, maar die sprong durfden Ad en Hennie niet te maken. Wel leefden ze later een paar jaren in een oecumenische woongroep in Heemstede.

Mijn genderverandering naar Judith heeft hij goed opgepakt, alleen mijn doorgroei naar Vreer kon hij helaas niet aan. Dat is wel een lastig punt geweest. Verder interpreteer ik zijn liefde, zijn naastenliefde, zijn onbaatzuchtigheid, als radicale liefde. Zeker niet onkritisch, maar altijd gericht op het goede. Wat ik nu in de praktijk breng door mensen BIJ1 te brengen. Mede door mensen als Ad zijn wij BIJ1 en gebruik ik de mij voorgeleefde liefde om nog meer mensen BIJ1 te brengen. En dat voorbeeld, daarvoor ben ik hem eeuwig dankbaar.”

BEgraafplaats met heuvelige, groene grond, bomen en enkele graven

Onder het spelen van Huub Oosterhuis’ hertaling van Psalm 126 – “Als God ons thuisbrengt uit onze ballingschap, dat zal een droom zijn” – ging hij naar z’n laatste rustplaats. Ik hoop dat hij thuis is.