Tieten

Politieke tieten en persoonijke tieten. En verwachtingen. Persoonlijke en politieke. De aanleiding ligt in de verhalen van twee vriendingesen, een uit Argentinië en een uit Spanje over hun tieten Dus: laten we es een tieten rondje doen ;o)

Ooit in een ver verleden heb ik mij – toen ik toch bezig was – grotere tieten laten aanmeten. Van een armetierige AA naar een B/C toe. Dat moest, zou me helpen duidelijker als vrouw over te komen. Dat er nog wat anders was dan man en vrouw, was toen nog zo revolutionair en onbekend en eng in Nederland dat ik daar geen echt oog voor had. En gewoon ook niet aan toe was.
Koud vijf jaar later heb ik dat weer laten terugdraaien. Gek werd ik ervan. Ik bond ze sowieso al af met een door mijn lief gemaakt vestje (chest binder). Zo groot (ze waren gegroeid naar zeker cup C) hoorde echt niet bij mij. Zo min als vrouw-zijn bij mij hoorde. Ik heb mij ook nooit uit volle overtuiging vrouw genoemd/gevoeld. Ik heb me wel bewust lesbisch genoemd, in de zin van Monique Wittig. Ik liep ook bij de jongens (VMs) rond inmiddels. In die zin ben ik altijd al een een tussengeval, een nobi (non-binaire) geweest.
Met die forse tieten voelde ik mij ook meer dan ooit een cyborg. Een vrolijk monster van Frankenstein. Een ge(re)construeerd mens. Voor wie wist waar te kijken waren de hechtvlakken nog zichtbaar. Niet dat ik enig probleem had of heb met cyborg of monster zijn. Past me beter dan alle natuurlijke en naturalistische en essentialistische verwachtingen bij mens-zijn.

Nog steeds verberg ik afentoe wat ik zelf heb gegroeid. Lang heb ik gedacht dat ik daar misschien ook vanaf zou willen – zeker als het ging groeien. Recentelijk weet ik dat ik geen hekel heb aan wat ik bewust heb gegroeid. Ik ben er zonder meer blij mee. Spijt van wat ik heb uitgevroten met mijn lijf? Nee, absoluut niet. Waar ik spijt van heb zijn de verwachtingen van de mensen. Wat me regelmatig ergert is de vanzelfsprekendheid en onwetendheid waarmee ik benaderd wordt, als vrouw, soms ook als man ...Het is niet mijn lichaam dat me dwars zit, het zijn jullie verwachtingen die me hinderen. Een spandoek met die leus zag ik ook twee weken geleden in Barcelona in de demo voor depathologisering van trans. Daar zag ik sowieso veel mooie mensen in zeer verscheiden belichaming lopen.

Velen kunnen er niet zoveel aan doen dat ze zo binair denken, ze weten niet beter, het staat niet in de krant en het komt niet op TV. Behalve als freakshow of in een medisch programma. Sorry dames en heren en anderen, ik ben geen medische afwijking. Ik ben een mens, die weigert  recht op en neer te denken (I can’t even think straight). Het twee- keuzensysteem is veel te beperkend. Een corset moet vrijwillig zijn, vrijheid de norm.

Gelukkig gaat het goed de laatste tijd: zo’n dertig jaar na het begin van zijn populariteit begint het denken van Michel Foucault door te sijpelen en zich uiten de academie te verspreiden mede dankzij filosofen als Judith Butler (schrijfster van boeken als Bodies that matter, Undoing Gender). Er zijn ook aardig wat mensen die genderstudies gaan studeren en zo met kritisch denken over lichamen en maatschappij in aanraking komen. Het wetenschappelijk corpus dat de grondslagen van ons genderdenken kritiseert groeit gestaag.

De wereldbeweging voor trans de-pathologisering, het weghalen van trans* uit de handboeken voor geestesziekten en van ziekten überhaupt, wint terrein: ook de World Professsional Association for Transgender Health spreekt zich uit tegen gedwongen sterilisatie en voor de-psychopathologisering. Ze gaan hard: nog geen maand geleden vormden ze de achterhoede. Het zijn artsen, psychiaters en psychologen, dus die zullen blijven zoeken naar een lichamelijke oorzaak (hormonaal, neurologisch, genetisch). Helemaal vooraan lopen zullen ze waarschijnlijk nooit gaan doen. Het is waarschijnlijk nog niet tot ze doorgedrongen dat ze dan voor alle variaties van de mens mogen blijven doorzoeken. Hebben ze al gevonden waardoor mensen niet-wit  ter wereld komen, waardoor mensen zich aangetrokken voelen tot ‘hetzelfde’ ‘geslacht’ ? Holebi’s leven sinds 1973 buiten de DSM (1990 voor de ICD), transen sindsdien binnen (typisch toch?!). En nu zijn we als trans* hard bezig uit de DSM te komen.

Nu we door hebben hoe we tot mannen en vrouwen gemaakt worden ondanks wat we zouden willen, gaan we als queers des te duidelijker ontregelen. Die tweedeling is ongezond. Er vallen veel te veel slachtoffers. Op naar een gezonde veelvoudigheid, naar multitudes queer zoals Beatriz Preciado het verwoordt.
Mijn tieten zijn van mij en zijn geen vrouwenborsten, het zijn trotse vrerentieten ;o)

3 gedachten over “Tieten

  1. Adiah

    Goed stuk. Heb zelf vanaf het moment dat die gevoelige bobbels begonnen te groeien er een hekel aan gehad. Ze weg te halen ging me te ver maar kon geen gefriemel aan mijn borsten verdragen. Tot ik afgelopen lente het risico liep mijn borsten te moeten laten verwijderen ivm bedreigende ziekte. Nooit heb ik die borsten zo liefgehad.

  2. Frederique

    Het probleem van de wetenschap is dat ze uitgaan van het “weten”.
    Mijn voorstel is om “wetenschap” af te schaffen en het te vervangen door “onderzoekschap”. Om duidelijk te maken dat wat we -niet- weten altijd nog groter is dan wat we in onze arrogantie -wel- denken te weten.

    Jouw stukjes helpen om nuance aan te brengen in het klassieke beeld van de “vrouw-in-mannenlichaam”. Ik zou het als verplichte literatuur voorgeschreven willen zien voor de VU-psychologen. Juist ook om ze te laten weten dat hun diagnostiek gewoonweg te beperkend is voor mensen die medische ondersteuning nodig hebben.

  3. vreer

    @Frederique
    Ooh wat lief :o)
    Ik denk dat het vooral belangrijk is dat professionals (en ook anderen maar misschien eerst de pro’s en OSM zelf) leert hoe divers we zijn en hoe anders zaken tegenwoordig liggen dan altijd is aangenomen. Daarbij helpt het goed Spaans te kunnen wat daar komt de meest uitdagende literatuur en strijd vandaan tegenwoordig.

Reacties zijn gesloten.