Tag archieven: Vrerigheden

Tijd voor transitie

Goed. Vooralsnog is het bedrijfsavontuur mislukt. Op mijn manier, met mijn ervaring en met mijn gebrek aan commerciële ervaring lukt het niet. Dat ik niemand echt heb kunnen meekrijgen om meer projecten te schrijven en er misschien een gehonoreerd te krijgen, werkt ook niet mee. En dan is er een compleet gebrek aan enthousiasme van de gemeenschap (gemeenschap? Hebben we die hier dan?!) Schiet dus niet op.

Dan maar in transitie. Nummer zoveel. maar nu dan van ‘bedrijf’ naar iets anders, ik denk stichting. Uiteindelijk gewoon wel door me de activiteiten, al moet ik eerst afkicken en zien dat ik er anders mee omga. De kennis is er en we gaan ook niet echt dicht, maar we gaan verder op een andere manier, en op een lager pitje voor nu.

self love

Naast dat ik de bal bij mezelf leg, dient ie heel hard in het doel van een arme en bange transgemeenschap en een neoliberale economie die iedereen het fut tot anders-zijn probeert te ontnemen, worden geschoten. Want dat is het veld waarin ik werk. En dat dus niet werkt.

Een project dat ik intussen heb opgezet is is Principle 17, naar Yogyakarta Beginsel 17, het recht op de hoogst haalbare gezondheid. Daar moet de overheid garanties voor stellen en dat moet de medische wereld uitvoeren. En dat gebeurt totaal niet nu. Dus gaan we werken aan verbetering daar. Twee van de bestaande trans-organisaties werken al mee en we gaan zeker van ons laten horen.

Het geld moet maar van jullie allemaal komen dan, via de bijstand, want voor de arbeidsmarkt ben ik niet zo interessant schijnt het. Mocht je daar anders over denken, dan hoor ik dat graag en ben ik benieuwd naar je tip 😉

Tot dan,: het zij zo. Jammer dan. Los , en door. Voorwaarts, desnoods door de porseleinkast.

Toch wel

Ook ik heb zat twijfel gekend. Die vage, vreemde transtwijfel. Niet zozeer of het wel wat voor mij was. Meer hoe het dan zat, en dat ik alleen maar eind van mijn twintiger jaren echt iets begon te merken. Reconstructie doet mij geloven dat dat wel meevalt (of juist tegen). Ongemak krijgt door een translens plots meer cachet. Ik geloof dat ik uiteindelijk best een redelijk klassieke trans ben geweest altijd, behalve dan dat ik altijd al een Nobi (non-binaire) ben geweest.

Een van de dingen die in elk geval altijd sterk speelden was dat ik de wereld dan wel enigszins begreep en er tegen ten strijde trok, maar wie dat dan was, die ten strijde trok? Eh, geen idee … Ik heb jarenlang de ervaring gehad vooral vanuit achter in mijn hoofd naar buiten te kijken als het ware. Of zoals iemand ooit mij karakteriseerde: Sint Joris die de draak tegemoet gaat, maar met inadequate wapenrusting. Ik zou zeggen dat er een harnas naar de draak ging.  Joris was achtergebleven, was überhaupt afwezig. Een groot deel van de kinderverliefdheden hadden er zeker even veel mee te maken dat ik me diep met die meisjes associeerde, als dat ik ze leuk vond als in verliefdheid en zo. Wat men wel met “hebben of zijn” vertaalt. En daarin ben ik ook eigenlijk nooit echt eenduidig geweest.  Ik val nog steeds zowel op vrouwelijke vrouwen (cis of trans) maar ook op stoerdere die ik met het  “fiets- en kampeerwezen” associeer, die kunnen bouwen, vechten. En zachte mannen, lieve vriendelijke mannen. Die blijkens een recente ontdekking heus niet alleen maar glad en vrouwelijk hoeven te zijn. Je leert altijd bij. En lichamen hoeven al helemaal niet “eenduidig” te zijn, aan de cisnorm te voldoen. Zolang de persoon in kwestie er maar niet mee zit. Alles loopt door elkaar. Panta rhei, zeg maar, alles stroomt. Maar het was natuurlijk niet alleen richting anderen merkte ik dat ik anders was.

Als jonge twintiger van mannelijke kunne had ik een vreemde en vreemd sterke interesse in feminisme. Niet zozeer dat ik het raar vond dat ik in feminisme geïnteresseerd was, dat viel wel mee. Maar meer dat er in de diepte iets begon te woelen. Dat ik later als genderig heb kunnen plaatsen. En in leven en strijd was ik altijd al geïnteresseerd. Als opgroeiende puber aan de anti-atoomstroom strijd deelnemen, naar concerten van Chileense muziekgroepen als Quilapayún, Lautaro gaan, in demo’s tegen het eerste neoliberale regime meelopen … De laatste jaren snap ik pas wat ik met flikkers en flikkerstrijd had. Vond het wel leuk en spannend en soms aantrekkelijk, maar besefte ook: het gaat niet om de seksualiteit. Misschien dat ik daarom er ook vooral over las 😉

De enige ‘fout’ in dit gebeuren is geweest dat ik me als “vrouw” ben gaan zien een tijd. Of dat in elk geval heb geprobeerd. Lesbisch paste al beter (vanuit het perspectief van WIttig, insoumise)En bij gebrek aan beter ga je daar maar achteraan dan. En langzaam wijzen flikkertheorie, genderspul als Butlers performativiteit en vooral Kate Bornsteins “Gender Outlaw” de weg naar een geheel andere wereld. Die ook nog steeds de nodig investering vergt qua bewoonbaar maken. En die ‘fout’ is uiteraard geen fout: er was nog geen andere keuze en waarschijnlijk kan ik het het beste beschouwen als de ruwe vorm, die met wat verdere beitelen, zagen en vijlen deze vreer opleverde. En ja, het is heel gewoon dat de weg naar je genderbeleving via seksualiteit gaat, zeker als je alleen  sensationele fotoboeken vindt van “transgenderisten” die sekswerk deden in Sydney of op de Reeperbahn in Hamburg. Of lijpe psychiatrische theorieën. Ideeën over wat tegenwoordig “genderqueer” heet, werden in de jaren 1990 voor het eerst gekneed en met trans* gecombineerd. maar hier te lande moesten we wachten tot de eerste transgenderfilmfestivals in Amsterdam (vanaf eind 2001) tot er een grotere vonk zou overslaan.

Maar het begon dus al veel eerder. Ook zonder expliciet pesten meed ik de gegenderde wc’s op school nogal eens en voelde ik me in gezelschap van leeftijdsgenoten vaak heel ongemakkelijk. Van de lagere school herinner ik niet zo veel, behalve dat ik slap was en vooral dol op leren. De meeste puberteits- en adolescentieproblemen waren meer dan gewoon die van een getormenteerde puber. Ik herkende me ook in niemand, had geen voorbeelden. Dus modderde voort met de moed der hoop. Ik ben op een “reis” waarin ik veel dingen van vroeger opnieuw bezie en herinterpreteer, ontdek dat ze vaak wel degelijk een link hadden met gender.

Fascinating, die reis.

Relaties en verlies

For you, I would tattoo me
With lines crossing into a hand,
And a heart that would never bleed.

(Indigo girls, Nomads, Indians Saints: Keeper of my heart)

Verraad. Zo voelt het voor mij. Gelijkvormig worden met deze wereld die de mijne niet is. Ik heb voor mijzelf een eed gezworen dat ik niet ga trouwen als dat niet nodig is. Al stoot ik je daarmee voor het hoofd. Lees verder

Tieten

Politieke tieten en persoonijke tieten. En verwachtingen. Persoonlijke en politieke. De aanleiding ligt in de verhalen van twee vriendingesen, een uit Argentinië en een uit Spanje over hun tieten Dus: laten we es een tieten rondje doen ;o)

Ooit in een ver verleden heb ik mij – toen ik toch bezig was – grotere tieten laten aanmeten. Van een armetierige AA naar een B/C toe. Dat moest, zou me helpen duidelijker als vrouw over te komen. Dat er nog wat anders was dan man en vrouw, was toen nog zo revolutionair en onbekend en eng in Nederland dat ik daar geen echt oog voor had. En gewoon ook niet aan toe was. Lees verder

Drugs

Hard drugs zijn evil. Dat weten we allemaal. Sommigen met gebruikers ervaring, andere omdat ze het om zich heen hebben gezien. Aanleiding voor dit schrijven is dat ik op mijn laatste fietstocht “Turn away” luisterde van Justin Sullivan en Dave Blomberg. En ik moest heel hard denken weer aan mijn “broer”. Negen jaar ouder, we kennen elkaar sinds 1989 via studie.

Ik denk dat ik hem een jaar of vier geleden  voor het laatst heb gesproken, op z’n verjaardag ergens in september. En eerlijk gezegd kwam daar niet zo heel veel uit. Hij zou me schrijven, wat dan ook, hoe dan ook. Er is niets van hem dat mij bereikt heeft sindsdien (en eerlijk gezegd voor die tijd ook niet sinds ie gevangen gezet was).

Lees verder

omhervernieuwbouw

Heb de laatste dagen mijn huis stevig onder handen genomen. Voila het resultaat. Eindelijk een werkbare werkplek en (door de poorten enigszins zichtbaar niet meer loze muur.

dsc_1906.jpg

NP: The Knife – Genesis – Live