Copyleft

Voor de duidelijkheid: de naam vreer (evt. ook met hoofdletter) is copyleft. Als je die naam wil gebruiken hoef je alleen te zeggen dat ie bij mij vandaan komt. Verder: have fun ermee ?
Ergens verlang ik wel naar een situatie waarin we kunnen zeggen “Ja maar die Vreer D zit er compleet naast, terwijl die Vreer Y het wel goed heeft.”
En wil je die naam niet gebruiken: prima. Veel plezier met je eigen andere naam!

(Symbool is de genderdraaikolk die ik mij heb toegeëigend als tattoo)

Make it so!

Beste mensen. Geachte aanwezigen.

Als jarenlang trans activist, mensenrechten educator en mede-eiser van de excuses, ben ik blij dat jullie er allemaal zijn. Ik spreek voor mijn gemeenschap en ik spreek de politici en bestuurders aanwezig aan. 

Mijn naam is vreer verkerke, ik gebruik hen en hun als referentie, als voornaamwoorden. In 2006 behoorde ik tot de mede-oprichters van TNN. Van 2012 tot aan 2021 was ik bestuurslid bij Transgender Europe in Berlijn en tussen 2013 en 2019 lid van de internationale expertgroep ter hervorming van de Internationale Ziektenclassificatie van de WHO en voor depathologisering. Van daaruit heb ik advocacy collectief Principle 17 voor trans zorg op maat en op basis van mensenrechten opgericht.  

(c) Simon TImmerman op Facebook

Context

Wat is dan de context waarin de oude wet tot stand is gekomen? Was het nieuw en ongehoord wat er gevraagd werd? Nee, eigenlijk niet zo heel erg. Maar men vond het blijkbaar best eng. Heteronormativiteit verlaten is eng. Niet voor niets werd de Roze Zaterdag in Amersfoort in 1983 nog uit elkaar geslagen. Mijn eigen eerste Roze Zaterdag was een jaar later in Nijmegen en ondanks alle optimisme en radicale vrolijkheid was er ook nog zeker spanning te voelen en geweld vindt ook nog steeds plaats. Het gaat hier dus nadrukkelijk om uitingen van heteronormativiteit die door opeenvolgende regeringen niet bestreden is. Op z’n best maakt men ruimte voor andere groepen, maar gelijkwaardigheid wordt zwaar bevochten. Sterker nog, opeenvolgende ministers van Justitie weigeren genoeg te doen tegen homohaat. Niet voor niets moeten COC, TNN en NNID ongeveer jaarlijks op bezoek. Nu kan de regering zeggen dat ze afhankelijk is van de Kamer, maar dan weet ze ook heel goed hoe betrekkelijk dit is. Als de regering betere voorstellen indient bij de Kamer zal deze misschien best akkoord gaan. En de regering is op een aantal belangrijke momenten niet ingegaan op verzoeken vanuit de gemeenschap, want … ja want wat eigenlijk. Want cis heteronormativiteit denk ik.

Autonomie opgeven

De wet die velen van ons, die hier zijn, van levensvreugde beroofde, doordat we voor een juridische wijziging onze lichamelijke autonomie moesten opgeven, is natuurlijk een product van zijn tijd. De eis van een zo ver mogelijke aanpassing aan “het andere geslacht” is een eis die bij de conservatieve christelijke partijen vandaan kwam. In de aanloop naar de wet van 1985 heeft het niet eens veel gescheeld of die mensenrechten schendende eis was er nooit gekomen. Daarnaast dragen ook medici verantwoordelijkheid. Met hun orthodoxe blik. De wet van 2014 is niet toereikend, onder andere dankzij hun ingrijpen achter de schermen.

Reparaties

Ik denk dat het noodzakelijk is om ook over de vergoeding te spreken. Om formele redenen keert de regering ons een minimumbedrag uit. En dat is om een aantal redenen een klap in het gezicht van de trans- en intersekse gemeenschap.
Om te beginnen toon je daarmee niet dat je erkent dat het leed en het onrecht komt door jouw ingrijpen in het leven van mensen. Je ontkent ten enenmale de intentionaliteit van de wetgeving om ons van onze vruchtbaarheid te beroven en ons te verplichten onze lichamen te veranderen, de verplichting om in een erkende maar historisch geconstrueerde categorie te passen. De oude wetgeving, maar ook de vigerende wet nog, is onwetend over de geschiedenis, over onze eeuwenlange aanwezigheid – en onderdrukking – overal. 

Het belang van excuses en reparatie is erkenning van de transfobie van de staat. Door met wetgeving mensen hun rechten te ontnemen vanwege hun zo-zijn, door trans en intersekse mensen te pathologiseren, verklaar je ze voor ongewenst. Net als door niet effectief patriarchaal gedrag tegen te gaan, dat zelfs in wetgeving te gieten. De achtereenvolgende regeringen hebben gewoon selectief oog voor mensenrechten. Niet alleen de LHBTQIA gemeenschap lijdt hieronder, ongeveer iedereen die niet tot de “normgemeenschap” behoort. En rechten, geachte aanwezigen, is waar het om gaat. Ook in het neoliberaal kapitalistische en neokoloniale regime waaronder wij nu leven. Recht op alles wat ons ontnomen is en ontnomen wordt.

En last but not least, het enige andere land dat zijn fout heeft ingezien, Zweden, gaf financieel wel blijk van besef: hun uitkering was vier maal hoger. En het gaat mij op zich niet om het bedrag, de fooi kan ik prima gebruiken. Maar ik denk wel dat het enig inzicht geeft in hoe serieus je iets neemt. 

Misschien speelt mee dat Zweden al eens een tik op de vingers had gehad voor verplichte sterilisatie van groepen cis vrouwen?

Persoonlijk 

Om het persoonlijk te maken: ik heb heb niet getwijfeld dat ik mijn lichaam wilde aanpassen. Aan een ontdekte en groeiende identiteit. Vrouw was ik niet, dat begrip vond ik te beladen en te hetero, ik was eerder lesbo – volgens de ideeën van de Franse filosoof Monique Wittig: niet onderworpen. Al snel werd dat “gender outlaw” op grond van Kate Bornsteins gelijknamige boek. En later werd dat genderqueer. Maar in de meer dan 25 jaar vanaf mijn besluit “this is the way to go” is er *nooit* een fatsoenlijke manier geweest om mijn gender ook te bevrijden. Ik heb het medische traject nadrukkelijk gebruikt ter zelfbevrijding uit de kluisters van de cisheteronorm. Ik ben trots op mijn reis en hoe mijn lichaam is geworden.. De medici met hun psychopathologische raamwerk waren veel te rigide. En ook ik botste constant met hun normen. Maar de staat laat mij juridisch nog steeds niet oprecht leven, ontzegt mij nog steeds het recht op erkenning van mijn identiteit. Dat was toen niet nodig, dat is nu niet nodig. En naast alle andere schandelijke daden van de staat, die weigert zoveel mensenrechtelijke verplichtingen te vervullen, doet hij dat ook hier. Daarom deze J’accuse. Want ik heb er eigenlijk wel genoeg van. 

Registratie

(c) Simon TImmerman op Facebook

Waar we nu staan is halverwege de rechtenschending die zo vaak nog zo standaard is, en complete depathologisering en ‘normalisering’ van anders zijn. Me beperkend tot de juridische situatie eerst: nog steeds moet iemand die geen verstand van jouw leven heeft  je beoordelen – hen is jou niet, en hen is vaak ook niet trans-ervaren. We zijn nog steeds  gepathologiseerd. Alleen wat minder. Halverwege dus.

Het Duitse Grondwettelijk Hof heeft een aantal jaren geleden al aangegeven dat de genderregistratie van M, V, of niets voor intersekse personen, niet deugt en opdracht gegeven een X voor iedereen mogelijk te maken, of het anders maar helemaal te schrappen. De heteronormatieve regering vond het maar niks en kwam met een slap compromis.

De Yogyakartabeginselen voor de toepassing van internationaal recht op het gebied van seksuele oriëntatie, genderidentiteit en geslachtskenmerken zijn helder: je hebt recht op erkenning van je identiteit. Ze zijn ook helder over opgedrongen zorg. Dat kan niet. En dat heeft de huidige wet niet goed afgetimmerd. Maar goed: er is een nota van beantwoording voor de herverbeterde wet die ons wederom wat meer ademruimte geeft. 

Toekomst

Een goede trans en inter toekomst beschouwt ons als volwaardige mensen, verklaart ons niet ziek of defect. Degenen voor wie u de wetgeving maakt, snakken naar echte erkenning. Niet dunnetjes, maar royaal. En net als met sekswerk geldt hier: niet actief beperkende regels voor opstellen, maar vooral láten. Dat betekent dat het aan u is, geachte politici en bestuurders, om barrières weg te ruimen, een sterke visie aan te nemen die leven mogelijk maakt. Dat houdt in, dat u als regering vanuit gelijkwaardigheid gaat werken – daarop is onze grondwet tenslotte gebaseerd. Dus dat u geen groepen om specifieke groepskenmerken achterstelt. Denk aan Artikel 1 van de Grondwet. En niets kan gelijkwaardig zijn als het niet ook rechtvaardig is. Dat is waar Nederland al jaren Heel Slecht in is. Ik beperk mij tot de LHBTQI gemeenschap omdat dat het thema is, maar als ik zie hoe lang we moeten strijden om die rechten binnen te halen, om daar zelfs maar richting gelijkwaardigheid te gaan, dan lijkt u als staat niet te snappen wat die grondwettelijke gelijkwaardigheid inhoudt.

Het uitgangspunt van deze best mogelijke toekomst is, dat alles altijd al van ons is en dat alle rechten altijd al aan iedereen toekomen. Al onze genders zijn altijd al van ons. In die zin bereiken we pas transgender en intersekse gelijkwaardigheid, als het institutionele racisme is opgeruimd. Als er garanties zijn dat we niet meer in een toeslagenschandaal terecht kunnen komen. Wanneer we een eerlijk en antiracistisch asielbeleid hebben dat tegelijk anti-seksistisch en niet heteronormatief is. En een zorgbeleid dat gebaseerd is op de noden van mensen en een sociaal beleid dat mensen versterkt. En een eerlijk beloningsbeleid. 

Om de Star Trek kapiteins te citeren:  Make it so.

 

Met hart en ziel

Het leven is een geluidsveld. Constant bewegend, soms heftig. De spikes zijn momenten, periodes van liefde. Soms kort en heftig, soms minder heftig en langer. Hun graphs lijken erg op die van goede vriendschap en mogen vaker meer overeenkomen. Dat is, ik wil dat mijn vriendschappen meer liefde bevatten en mijn liefdes meer vriendschap. Het is niet allemaal hetzelfde (anders vielen de graphs wel samen) maar ze zijn wel duidelijk familie en de gecombineerde vorm past mij het beste. Vriendschappen waarin we wederzijds de diepte in gaan – soms vooral intellectueel – en waarin we we ook “polymorf pervers” van elkaars lichaam genieten. Intiem, tegen elkaar aan liggen, elkaar verstrengelen bij een mooie film, elkaar verorberen tot er er alleen nog een haar tussen je tanden zit.


Polyamorie is het niet, want ik streef niet naar merdere relaties die in een bepaalde verhouding staan met elkaar. Ik sla bij voorkeur iedere hiërarchie meteen plat – daarom was ik destijds zo super enthousiast over het web (WWW): alles is in principe gelijkelijk met alles verknoopt. Tot ze er weer hiërarchie in jasten. In principe is het mij allemaal evenveel waard. Ik ga uitstekend op die diversiteit, die verschillen en overeenkomsten. Maar ik wil het wel allemaal. Als anarchist is mijn visie ook dat alles altijd al van iedereen was (eigendom is diefstal!) Daarom wil ik ook niemand ‘hebben’ en dolgraag met mensen zijn.
Foto van een witte rocker en de titel "Met hart en ziel" van Tröckener KecksEn nu, “nu het weer even tegenzit, denk ik aan wat ik heb geleerd, door de jaren heen”. (dat was een jukebox die even binnenviel: Tröckener Kecks, Met hart en ziel). Namelijk dat die grotere intimiteit er bij mij kennelijk, somehow, niet in lijkt te zitten. En dat maakt me bij vlagen radeloos want ook ik zoek die bevestiging dat ik er echt zijn mag, in alles. Ik weet dat ik het waard ben, daar ben ik gelukkig nu achter. Nou zien waar dat trauma zit – ik voel het bij m’n nieren, onderaan bij m’n longen – en waar het mee te maken heeft. Want ondanks alles voel ik mij moederziel alleen. But hey, always look at the bright side of life .

Trans strijd in Nederland ontbrandt

Nog maar kort geleden heeft @VUGenderMisTreatment het initiatief genomen om op Instagram de klachten van een aantal trans mensen over hun transitiezorg te publiceren. De respons hierop leidde tot een grote demonstratie en een Kamerdebat begin juli. Waar voor het eerst in onze eigen woorden werd gesproken. We zijn zichtbaar als gemeenschap zelf.

Er is veel te doen rondom trans zichtbaarheid momenteel. Bij IHLIA in de OBA in Amsterdam is een tentoonstelling “Buitengewone geschiedenis” over transgendergeschiedenis in Nederland, er is een fototentoonstelling “X alles en niets” van Mona van den Berg en Nanoah Struik. Recht was een tv programma. De Roze Revolutie ook aandacht voor trans mensen en hun geschiedenis hier. Lees verder

Over hoofddoeken, secularisme en het recht

Deze week heeft het Europese Mensenrechtenhof een einduitspraak gedaan in zaak 64846/11 van Ebrahimian vs. Frankrijk. De klacht stamt al uit 2001. De zaak draait om de rechtmatigheid van ontslag van een maatschappelijk werkster in een Frans ziekenhuis omdat ze haar hoofddoek niet wilde afdoen in een staatsziekenhuis. Aangezien Frankrijk een seculier land is, de laïcité is een van de grondslagen van het land, is het niet toegestaan religieuze herkenningstekenen te dragen, zoals een kruisje, een keppeltje of een hoofddoek. Mevrouw Ebraihimian was het daarmee oneens en vocht totenmet het Europese Mensenrechtenhof.

De Grand Chamber van het Hof heeft Frankrijk in het gelijk gesteld: het is toegestaan om van werknemers te eisen dat ze hun religie voor de privésfeer bewaren, althans deze niet op het werk uiten. Het gaat om het beschermen van de rechten van anderen.

With regard to the question whether the interference was necessary in a democratic society for the protection of the rights and freedoms of others, the Court found that the requirement of neutrality of public officials could be regarded as justified in principle: the State, as employer of the applicant in a public hospital, could consider it necessary that she refrain from expressing her religious beliefs in discharging her functions in order to guarantee equality of treatment of patients.

Het zou de gelijke behandeling van patiënten beter beschermen en het Hof ziet het als proportioneel en de staat was niet buiten zijn boekje gegaan, bleef binnen de margin of appreciation, de ruimte voor eigen interpretatie.  Daarmee is voor het hof de kous af.

Hier botsen dus een aantal zaken: het individuele recht op vrijheid en privacy (gedefinieerd als vrijwaring van bemoeienis met iemands religie), de staatsinrichting van seculariteit en de kwestie van uniciteit of multipliciteit, afwezigheid van tekenen of juist een veelheid.

Op andere plaatsen en in landen waar de seculariteit niet in het nationale DNA zit, bijvoorbeeld zgn. areligieus Nederland, zijn er te langen leste nu opties waardoor een individu zhaar levensovertuiging kan tonen in het werk. Nederland kende (!) politiefunctionarissen met hoofddoeken, tulband. Sinds 2011 niet meer. gewone ambtenaren mogen wel zulke tekenen dragen. In Amsterdam zie je regelmatig vrouwen in lange rokken en met hoofddoek op. Ieder moet zich evenwel aan de wet- en regelgeving houden. Daar is geen uitzondering op. Dat is ook de reden dat de “weigerambtenaar”, die geen huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht/gender wil afsluiten, aan een uitstervingsbeleid is onderworpen: geen nieuwe aanstellingen na vertrek.

Ik concentreer me hier op de laatste vraag: wat is er te zeggen voor uniciteit, uniformiteit en wat spreekt er voor diversiteit van uitingen? Uniformiteit is gemakkelijk, je ziet in één oogopslag dat iemand een officieel Functionaris is, en de gedachte is dat uniformiteit leidt tot correcte een eenduidige behandeling, uitvoering van wet- en regelgeving. Dat stellen we in principe ook op prijs. Weten dat je netjes volgens de regels wordt behandeld, vooropgesteld dat de regels eerlijk zijn. Iemand die ene hoofddoek draagt, een keppeltje, een tulband of een kruisje, wordt gedacht niet per definitie neutraal te zijn. Die gedachte is incorrect. Iemand kan gelovig zijn zonder uiterlijke tekenen en vooroordelen hebben, en omgekeerd: zichtbaar religieuze mensen kunnen probleemloos alle relevante regels opvolgen en de klant/burger een eersteklas behandeling geven. haat tegen gelijke behandeling van mensen is tegenwoordig zichtbaar gedeeld dwars door alle klassen en geloven heen.

Dan is het accepteren van individuele uiting van groepslidmaatschap een betere weg misschien. Iemand kan met een tulband aangeven Sikh te zijn en zich aan de regels van dit geloof te houden. Mits de tulband maar netjes, ’toonbaar’ is. de traditionele dolk wordt doorgaans niet op prijs gesteld en doorgaans is dat ook geen issue. In Nederland is het een privilege gewapend te mogen zijn. Het is mij in elk geval niet overkomen dat ik joodse mannen met tsitses onder uit hun kleding op het werk heb gezien, keppeltjes wel. Een pruik, zoals veel traditioneel joodse vrouwen dragen is geen issue en geldt ook niet als hoofdbedekking. Niqaabs kwamen tot voor kort nog wel voor, maar wegens zichtbaar en herkenbaar moeten zijn op het werk en zeker ook de nodige islamofobie, is dat uit het arbeidsleven verdreven.

Sprekend over Nederland – andere situaties ken ik niet goed genoeg – zijn ongeveer de enige issues die op enige schaal naar buiten komen omtrent hoofdbedekking en ongewenst gedrag op het werk juist de wrevel en de irritaties van hier geboren niet-islamitische personen jegens de hoofddoekdraagsters. Er zijn gesluierde vrouwen en behoofddoekte vrouwen die wellicht een man op een afstand houden en er zijn gesluierde vrouwen die ook niet mogen werken van man, geloof of staat (hier wegens het gesluierd zijn). In het publieke discours komen deze echter niet frequent meer voor.
Traditioneel kiest Nederland meer voor ‘verdraagzaamheid’ die tot acceptatie en erkenning kan leiden, dan voor het verbieden. Als is dat sinds 2007 sterk aan het veranderen onder invloed van rechts populisme en verharding van de overheid die meer een meer een repressieve en nachtwakersstaat wordt.

Om te weten of er een significant probleem is met religieuze kentekenen en ongelijke behandeling door diegenen, moeten we kijken naar wetgeving en kunnen zaken die het College voor de Rechten van de Mens, v/h CGB)  aanhangig zijn gemaakt. Oordelen ten nadele van de aangeefster/klaagster wil nog niet direct zeggen dat er onrecht is gepleegd te harer nadele. Mogelijk is ook een negatieve en te? strikte naleving van mogelijk incorrecte regels.

NASCHRIFT

Sinds 2019 kennen we een wet die het dragen van niqaabs en boerka’s (“gezichtsbedekkende kleding”, maar zeer specifiek op moslimdracht gericht)  verbiedt. Die totaal niet deugt, moreel noch juridisch. En sinds 2020 werd geconfronteerd met de Covid-19 pandemie waardoor iedereen met een mondkapje moet lopen  op veel plekken (zoals OV en ziekenhuizen) is die wet extra belachelijk en discriminerend. Want nog steeds mag een moslima geen gezichtsbedekkende sluier dragen maar móet ze in het openbaar een mondkapje dragen.
Als dit voor het ECHR onder de margin of appreciation blijft vallen, ben ik bang dat de progressiviteit van het Hof ook erg afhankelijk was van een specifiek generatie rechters en niet van een rechtstraditie. Wat het dan nog steeds niet goed maakt. Ik blijf van de traditie: Legal? Illegal ? Scheissegal!

(een eerste draft is geschreven in 205, en met enige bewerkingen uiteindelijk april 2021 gepubliceerd)

 

Een schitterende toekomst met BIJ1

BIJ1 muur

Dus. Vandaag (maandag 15 maart 2021) beginnen de Tweede Kamerverkiezingen. En ik vind vanuit de grond van mijn hart en vanuit het visioen voor een gelijkwaardige, rechtvaardige en internationaal solidaire mensenwereld die de planeet bewoonbaar houdt (maakt) voor mens, dier en plant., dat je maar verdomd weinig ander keuze hebt dan BIJ1. Ik zal straks nog een niet-BIJ1 stemadvies geven (onder de break). But hear me out.

Jazie Veldhuyzen, ons raadslid in Amsterdam, heeft net tien redenen gepubliceerd waarom je voor BIJ1 zou moeten kiezen. IK kan dat niet. Ik geef enigszins willekeurig een stuk of wat redenen aan.

Als een voorwoord wil ik zeggen dat een zetel voor BIJ1 een groot verschil maakt met een zetel voor Groen Links , Partij voor de Dieren of SP (laat staan voor rechts daarvan) want wij houden ze scherp, trekken ze naar links, uit het midden weg. Wij trekken het Overton venster naar links. Kijk naar ons werk in de gemeenteraad in Amsterdam. En dat is nodig na al die jaren TINA (There is No Alternative, Er is Geen Alternatief [voor kapitalisme en vernietiging]). Dat hele Thatcheriaans TINA verhaal is natuurlijk sowieso al flauwekul. Natuurlijk kan het anders. Wij zijn nadrukkelijk antikapitalistisch, socialistisch, revolutionair en het parlement is een megafoon voor ons. Een megafoon voor de belangen en verlangens van de niet-gelijkwaardig behandelden, de de onrechtvaardig behandelden, voor de stemlozen – dierlijk en plantaardig.

1. BIJ1 is de enige die antiracisme – gelijkelijk richting welke groep – centraal heeft staan vanuit een intersectionele analyse. Genocide is genocide. Be it tegen de Armeniërs, Koerden, Oeigoeren, joden, Palestijnen … En vanzelfsprekend zijn wij als radicaal groene partij tegen de dagelijkse moorden op vee en het hele systeem van dieren als productiegoederen, en het uitbuiten, uitputten van de aarde met herbiciden die in WO2 zijn ontworpen en op mensen zijn getest (Bayer!)

2. Gerelateerd: we zijn nadrukkelijk antimilitaristische partij. Tegen de NAVO en alle krijgsmachten. Die hun belangen eerst stellen, boven ook het voortbestaan van een vor velen  bewoonbare aarde. Bewapening is tegenwoordig al een reden op zich voor oorlog: wapens moeten gebruikt worden, anders is het kapitaalvernietiging. BIJ1 staat voor rechtvaardige oplossingen die door de getroffenen zelf worden uitgezocht.

3. Er is niks mis met identiteitspolitiek. Wel met politiek ten gunste van bevoordeelde groepen, te machtige groepen. Wie tegen identiteitspolitiek is, is tegen het feit dat andere groepen dan hun eigen zelf gaan bepalen wat er moet gebeuren, en dat hun identiteit niet meer zo belangrijk is. Veelal vinden deze mensen zichzelf en hun positie belangrijker dan die van de gemarginaliseerden.

4. BIJ1 is een van de twee partijen die met razende vaart een einde wil maken aan het huidige mens, dier en plant misbruikende voedselsysteem. maar onze concullega’s zijn niet nadrukkelijk antikapitalistisch. Laats staan antiracistisch: de hele kieslijst is wit, iets wat verder alleen de SGP is gelukt. Chapeau, Partij voor de Dieren. Men ziet er nauwelijks het belang van in, hun blik is niet scherp en radicaal genoeg voor mensenproblemen.
Kritiek op GroenLinks heb ik nog veel meer (stelletje liberalen); daar deugt alleen Amsterdam nog enigszins.

5. Zelfs één zetel voor BIJ1 veroorzaakt golven in de Haagse vijver. Laat staan als we er meer krijgen. GroenLinks zal er iets mee moeten. Antiracisme en rechten voor mensen met een beperking zullen plots een stem krijgen vanuit die mensen zelf. Mensenrechten en rechten voor de natuur zullen veel luider klinken. Ouwehand c.d. staan er niet meer alleen voor.

6. Gematigde pro-geluiden als voor transrechten, zullen luid kritiek krijgen. De Kamer kan niet zomaar meer besluiten voor slechte oplossingen zonder dat we in precieze termen hebben laten horen dat ze slecht werk verricht en de rechten van trans (en van intersekse) mensen verzaakt.

7. Wij eisen volledig navolgen van het VN-verdrag Handicap,  want mensen met een beperking  moeten volop kunnen meedoen., De fysieke en sociale wereld moet dus aangepast. Nederland heet zich daar formeel aan gecommitteerd, maar doet daar in de praktijk te weinig aan.

Alleen de positie van de huidige bezittende klasse en van de grote bedrijven, ja die gaat aangetast worden. Helemaal als onze politieke probleemjongere in de Kamer komt. Racistisch beleid krijgt weerwoord. Wie echt een wereld wil waarin de machtelozen recht wordt gedaan, kan niet om BIJ1 heen.

En wij zijn uitgesproken antifascistisch. De ‘parlementaire vleugel van de antifa beweging’ Niet dat we dan veel met Schreeuwwitje c.s in debat gaan: dat is alleen afleiding van de echte problemen. maar wij zeggen wel dat de keizer geen kleren aan heeft. want wij hebben geen belang bij zwijgen daarover.

BIJ1 maakt het verschil. Stem ons dus. En stem een vrouw.

Lees verder voor niet-BIJ1 advies

Lees verder

Aan het einde van dit levensjaar

Op deze laatste dag van weer een levensjaar misschien even een wat algemener en ook persoonlijk berichtje.

Het zal jullie niet ontgaan zijn dat we in kritische tijden leven. Dat de wereld er niet florissant voor staat en de machtigsten vooral egoïsme inzetten en hun individuele belang en dat van hun klasse (de land- en vooral kapitaalbezitters) te verzekeren. Het Drie Koningen kado dat Trump gisteren aan de wereld gaf moge een duidelijke waarschuwing zijn. Al weet ik dat voormalige vrienden net als politieke en journalistieke pestratten nog steeds minstens genuanceerd zullen praten over beide kanten hebben verantwoordelijkheid hiervoor (welke beide kanten in vredesnaam?) of ze zullen de nadruk verschuiven, de ernst afzwakken, afleiden … Die politieke ratten zitten in de raad, in Amsterdam (JA21, FvD), en elders (Den Haag, Rotterdam, overal waar PVVers zijn). Maar vlak de VVD niet uit! Of het CDA, kampioen in both sides denken! In de pers hebben we als opperrat natuurlijk Wierd Duk van de Telegrof. Maar vergeet Eva Jinek niet. En al die andere talkshows. De valse christenen uit politiek en media (Knevel! Die radiogast en Tijs van den Brink…)

En voor de gematigden onder mijn vrienden: vinden jullie het niet ook tijd dat Lodewijk Asscher opstapt en wat anders gaat doen? Of zijn jullie OK met zn carrière van falen en prutsen en duimschroeven aandraaien? De D66-ers onder mijn FBF’s: beste mensen, Kaag heeft zich gisteren nog het meest expliciet uitgesproken (van de regering) over de DC-opstand maar ondanks haar sneakers is ze oude wijn verpakt in nieuw zakken. Vinden jullie dat een funky outfit voldoende is? En met een extrafijne vijl nog even de bramen van het beleid afvijlen? Of is er misschien toch meer aan de hand? Jullie zijn pathologische geen echte keuze makers. En daarmee verdedig je de status quo, een systeem dat wereldwijd inclusief in je eigen buurt, slachtoffers maakt. En de gewetensvraag die ik jullie stel: IS DAT OK? Denk je dat je realisme dit gaat oplossen, op tijd? Zijn jullie akkoord met de huidige basisverdeling? Als “marktmeesters” doen jullie weinig anders dan op de winkel passen, maar dan geef je nieuw winkels/kraampjes ook geen kans. Je houdt in stand wat er is. En de progressieven onder jullie hebben toch de mond vol van recht en rechtvaardigheid. HOE RIJM JE DAT? Hopelijk trekt de strijd jullie naar links toe. Al maak ik me weinig illusies als ik een prima advocaat die ik linkser had ingeschat (Smeets) zich achter team Kaag zie scharen. Beschouw dit als een aan de deuren ramen, op de D66 ruiten bonzen. WAKE THE FUCK UP, suffe middenmoters (alleen in je dromen want je bent gewoon rechts). Zijn jullie nou suf of kwaadaardig?

I will NOT go  quietly

Maar genoeg woede aan de lamlenders van de Nederlandse politiek besteed. Als dromer en “profeet” (mijn bijnaam vroeger op school) kan ik jullie alleen maar zeggen Kom BIJ1. Spreek je uit over de hel waar we in zitten. Beken kleur. Durf – als witte mensen – toe te geven dat de Nederlandse (en ook de Amsterdamse) politiek altijd slachtoffers maakt. En altijd zijn de gemarginaliseerden als eerste de pineut. Dat is geen toeval, dat is beleid. Kijk naar de toeslagenaffaire waar expliciet op mensen met niet Nederlanders en dubbele namen werd geselecteerd. Waar de Belastingdienst over “zwartjes” praat en “afpakjesdag” Kijk naar hoe beroerd men zich kwijt van toegankelijkheid. En dat een beperking/handicap nie betekent dat je aan de goede kant staat toonde Jetta Klijnsma. Zwarte mensen een mensen van kleur zijn systematisch de pineut van beleid en van haat. Net als trans en nonbinaire mensen in hun bestaansrecht bekneld worden door beleid, qua erkenning en qua recht op zorg.

Van de kansrijke partijen voor de verkiezingen (niet dat dat het enige moment is, maar wel cruciaal) zijn alleen BIJ1 en de Partij voor de Dieren kandidaten die verandering ten positieve voor mens, dier en plant en de hele wereld, serieus genoeg nemen. Hoe dol ik op een aantal “Dierenmensen” ook ben, ze nemen de de factor mens niet serieus genoeg en ze zijn niet expliciet “links:”. En knetterwit, wat ook een groot probleem is.

Ik ken een aantal mensen die zeggen: “BIJ1 OK, maar die Syl-va-na ..” Dat is een kul argument. Dat is problemen hebben met een zwarte vrouw die zich eloquent en precies uitspreekt. Dat is VVD senaatsvoorzitter en oud-fractievoorzitter in Amsterdam Eric van der Burg nabouwen en zeggen dat ze nederig moet zijn. Of Johnas van Lammeren die zei dat ze stil moet zijn en gaan zitten. Dat is gewoon racisme. En je hebt kennelijk nooit met Sylvana gesproken. Als je geen racist bent, praat je daarna wel anders.Wat mij bijzonder aanspreekt in de wijze van politiek bedrijven is dat we in BIJ1 heel duidelijk ervaren en werken vanuit het idee dat als je een betere wereld wilt, je dat intern ook moet weerspiegelen. We zijn de eerste fractie die drie trans mensen in dienst had! Waar sekswerkervaring eerder een pre dan een contra is. Waar zitten voor je idealen geen punt is (behalve voor de Kamerlijst omdat je dan geen VOG meer krijgt). En we zorgen ervoor dat witte mensen niet inde meerderheid komen intern, omdat dat de representatie van anderen in de weg gaat zitten. En nee we zijn niet perfect, ook daarin ondervinden we de effecten van deze kapotte wereld. Maar wij doen in elk geval ons best.

Verder gaat het wel goed, danku. Hele jaar niet ziek geweest, nauwelijks verkouden ook. Emotioneel heeft elk jaar z’n ups and downs en het zwaarste voor mij is dat ik zo weinig mensen kan aanraken – laat staan zoenen en omhelzen. Verder #ikdenkdusikprik. Geef die door George Soros betaalde, door Bill Gates ontworpen en in China geproduceerde 5G chip maar. Het gepubliceerde diagram ervan is overigens nagenoeg gelijk aan dat van een gitaarpedaal, dus dat kan ook geen kwaad, misschien wordt ik nog eens een virtuoos met mn straks drie gitaren.

Alle horoscopen roepen dat dit een jaar van veranderingen wordt en dat de wereld de goede kant op gaat – wordt tijd dat ook de aarde eens uit retrograde komt – dus wie weet wat voor moois er staat te gebeuren. Ik wens jullie allemaal verder veel liefs (tenzij je erg rechts bent, dan geldt: bekeer je of stik de moord). Verder ben ik erg verbindend en ook daarom is BIJ1 mijn klup, mijn plek. En ik zal niet rusten geen ogenblik tot ik gevonden heb een plek waar de minste mensen fatsoenlijk kunnen leven. Laat maar komen die nieuwe hemel en nieuwe aarde. It’s about time.

Dit lied – I love the world – ter afsluiting. Tekst vind je hier https://www.newmodelarmy.org/the-music/lyrics/167-i-love-the-world

Alleen of met z’n allen?

In een paar postjes over de jaren, over relaties, seksualiteit en aanverwanten, nu een poging iets meer uit te diepen hoe ik relaties zie. Hoe mijn weerzin tegen veel één-op-één relaties in elkaar zit. Bijvoorbeeld: monogamie en gezin zijn uitvindingen van de duivel.

Lees verder

Een beetje gerechtigheid

Maandag 30 november 2020 deden minister Sander Dekker van Rechtszekerheid en minister Ingrid van Engelshoven van LHBTI emancipatie de toezegging dat de regering met excuses, erkenning en financiële genoegdoening van 5000 euro zou komen. Aanleiding hiervoor was een juridische procedure aangespannen door een aantal trans* mensen

Eind 2019 heeft Willemijn van Kempen met TNN, NNID en Clara Wichmann het advocatenkantoor de Brauw Blackstone Westbroek in de arm genomen om een juridische procedure tegen de Staat te beginnen wegens het schenden van het fundamentele mensenrecht op lichamelijke integriteit.

Eerlijk is eerlijk. Ik ben nog ondersteboven over de reactie van de staat. Ik had niet verwacht dat ze zo duidelijk zouden zeggen: “Ja, we fucked up en daardoor hebben jullie geleden. Sorry daarvoor.” Ze erkennen het en geven hun excuses met een bedrag aan reparatie voor de problemen die we hebben opgelopen. Een beetje rechtsherstel. Na 65 jaar aan kwalijke praktijken. De wet was weliswaar vanaf 1985 in functie, maar daarvoor bestonden er ook a; trans* mensen. En die moesten ook voor het overgrote deel zich lichamelijk laten “aanpassen” aan ‘het’ andere geslacht.

minister Ingrid van Engelshoven

Trans* mensen waren een van de weinige groepen die geen lichamelijke autonomie hadden in Nederland, in deze periode. Met sex offenders, die er nog wat voor gedaan hebben dat ze chemische castratie opgelegd kregen. Wij kregen chirurgische castratie en geslachtsaanpassing naar “het” andere geslacht opgelegd. En psychiatrische goedkeuring: een psychiater en later een psycholoog moesten ons beoordelen of we de draagkracht wel hadden voor de last. Een last die ons GVD werd opgelegd. En als je die niet had (eenzaam, geen vrienden en familie) dan kon het zijn dat je gedoemd was je leven te slijten in het als verkeerd ervaren, niet eigen, gender. En als je behoefte had aan die lichamelijke aanpassing, dan kon je het schudden: je trekt het waarschijnlijk niet, dus we doen het niet. Of ze doen het wel en omdat er geen therapie is om je te helpen (VUmc deed geen therapie) kun je niet goed genieten van je verworvenheden. Tot 2000 speelde bovendien verplichte scheiding want een homohuwelijk door geslachtsverandering dat kon niet! Dus voor veel mensen lag hun hele privéleven overhoop: en geen kinderen en moeten scheiden.

Medische hulp

Die medische behandeling is voor velen een uitkomst geweest. Want rondlopen in een lijf dat door iedereen geassocieerd wordt met een gender dat niet het jouw is, dat is zwaar. Zeker in minder vrije tijden waarin zaken als queer en non-binair nog niet bestaan. En dan nog wordt je vaak fout gelezen. Rolverandering en tot op zekere hoogte medische hulp middels logopedie, hormoontherapie en mogelijk operaties (gezichtsvervrouwelijking bijvoorbeeld) zijn prachtige mogelijkheden. Als mogelijkheden, maar niet als verplichte elementen. Want daar schuilt het probleem: de verplichting.De mogelijkheid moet bestaan: medische hulp bij gender issues, en vergoed uit de ziektekostenverzekering. Zoveel als nodig is. En nodig is subjectief.

Dat is waar we jaren tegen vechten, die verplichtingen en die goedkeuring. In dit kikkerland, en op Europees niveau, en op wereldniveau met de WHO die de Internationale Ziekteclassificatie ICD uitgeven, die maatgevend is voor wat geldt als medisch erkende issues en verantwoorde behandelingen. En met de American Psychiatric Association (APA) die de DSM uitgeeft, het handboek bij psychische ziekten, waar we voorlopig nog wel in staan. Nederland gebruikt de DSM-5 (2011) in de beoordeling of iemand geschikt is voor medische hulp bij transgender issues. Je kunt je afvragen waarom we niet een internationaal handboek waarbij private belangen worden uitgefilterd gebruiken, in plaats van een zwaar subjectief en Amerikaans broddelwerk.

Voor beide classificaties geldt dat ze erg cisgender heteroseksueel normatief naar ons kijken. Na een taaie en lange strijd strijd met meetings op verschillende niveaus, van activistenmeetings met ministeries tot en met regelmatige meetings met de WHO in Genève is dan uiteindelijk op 18 juni 2018 de ICD-11 goedgekeurd, waarin transgender geen stoornis meer is en voorkomt als “gender incongruentie”. Een rare, geconstrueerde term: Driehoeken zijn al dan niet congruent, maar mensen??? De depathologiseringsbeweging1 wil heel andere terminologie, maar de medische wereld is daar blijkbaar nog niet klaar voor. Onze voorstellen werden alle verworpen voor ze überhaupt ter tafel konden komen.

Medische classificatie en depathologisering hangen heel nauw samen met de oude wet, want officiële chirurgen moesten zorg dragen voor de lichamelijke aanpassing. Inmiddels is genderchirurgie tot een erkende subdiscipline uitgegroeid en wordt je niet meer standaard met de nek aangekeken door andere chirurgen. inmiddels zijn er honderden artsen wereldwijd geïnteresseerd in het veld. Al is het maar omdat er grof geld te verdienen valt.

Mensenrechten

Terug naar de wet en de reactie van de Staat op onze eisen. Dat is een juridisch proces dus krijg je ook juridische reacties. Technisch gesproken hóeft de staat niet iedereen van 1985 tot 2014 een financiële tegemoetkoming te geven. Want na vijf jaar is zo’n zaak verjaard. Het is dus een teken van politiek of moreel besef dat ze de hele groep zullen betalen. De manier waarop de ministers spraken deed ook wel denken dat ze het meenden, dat zij ook inzien dat dit toen eigenlijk ook niet kon. Naar onze huidige inzichten en normen had dit nooit gemogen. En daar ligt een adder onder het gras.

De brief van de advocaten stelt dat de voorwaarden van lichamelijke aanpassing en onvruchtbaarheid onrechtmatig waren, in strijd met de mensenrechten, hebben geleid tot ernstig leed bij de gedupeerden. Ze melden ook de scherpe kritiek vanuit mensenrechtenorganisaties. Concreet voeren ze aan dat het handelen (willens en wetens) in strijd was met o.m. in ieder geval de artikelen 3 (torture and degrading treatment) en 8 (private and family life) van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) en art. 11 van het Europees Sociaal Handvest (recht op zo goed mogelijke gezondheid).

Het Europese Mensenrechtenhof vecht al sinds 1985 met zaken omtrent trans* rechten. Eerst met Mark Rees die zijn recht opeiste tot erkenning als man en erkenning van zijn huwelijk (onder art. 12). In 2002 kwam de eerste erkenning van trans* rechten in Europa. Die zaak ging om pensioenrechten, ook in Engeland overigens. Dat was de zaak van Christine Goodwin v. het Verenigd Koninkrijk (VK). Nederlandse zaken rondom trans* rechten hebben niet niet gediend voor een van de Europese hoven. Uiteindelijk is de zaak om genderneutraal ouderschap die in 2006 of 2007 door de Hoge Raad is afgewezen niet doorgegaan naar Straatsburg. Tegelijk worden in middels meer en meer zaken over een X in het paspoort en de geboorteregistratie via de rechtbank afgehandeld. Met de melding dat dit een zaak is voor het parlement – dat er geen zin heeft om een er een wet over te maken.Originele Europese Conventie voor de Rechten van de Mens, pagina met lakzegels en handtekeningen

Technisch gezien heeft alleen de groep die na 2008 in transitie ging recht op erkenning en excuses omdat eerder het Europees Mensenrechtenhof nog vond dat staten hier hun eigen weg in mochten vinden. Men haakt hier aan bij A.P., Niçot et al. tegen Frankrijk. Het EHRM bepaald dat Frankrijk fout zat op het moment van de eerste rechtsgang hier, en dat was 2008. Aldus de regering. Het heeft dus een 18 jaar na Rees vs. het VK geduurd voordat het Hof vond dat het welletjes was met de Margin of Appreciation en de samenleving genoeg veranderd was. Hierbij dient te worden aangetekend dat het Hof daarin behoorlijk behoudend is.

Fooi

De Nederlandse regering zegt: we geven iedereen onder die oude wet een genoegdoening. In plaats van alleen degenen die sinds 2007 de pineut waren. Naast het recht op waarheid (wat is er eigenlijk precies gebeurd en wie bepaalde dat?) is een reparatie van de geschonden rechten ook van belang. Die vormt een feitelijke erkenning van de staat dat men fout zat. Die genoegdoening bedraagt in Nederland 5000 euro. Dat is een fooi.

De verdediging voor dit bedrag is dat dit aansluit bij het bedrag wat slachtoffers van lichamelijk geweld in de jeugdzorg ook hebben gekregen. Maar dat is van een geheel andere orde.  Wie het Kamerdebat er op naslaat kan onder Termijn antwoord van het onderwerp Onderzoek naar geweld in de Jeugdzorg lezen dat de 5.000 euro de maximum staffel zijn bij lichamelijk geweld. Voor het seksueel geweld o.m. door de kerk, zijn veel hogere bedragen uitgekeerd. Daar was wel sprake van extra bewijslast voor slachtoffers. De Commissie Samson naar seksueel geweld tegen onder auspiciën van de overheid uitgeplaatste kinderen (2010-2012) keerde bedragen uit van minimaal 11.000. De kerkelijke commissie Deetman I zelfs tot aan 100.000 zelfs. Er is dus wel degelijk meer mogelijk da de regering aangaf.

Het enig vergelijkbare met de 5000 euro- zaken is de nalatigheid van de staat. Maar bij trans* mensen is niet zozeer sprake van nalatigheid maar van opzettelijk regelen dat mensenrechten zoals integriteit van het lichaam werden geschonden. Dat is een veel zwaardere verantwoordelijkheid dan misstanden niet corrigeren.

Wanneer de staat echt wil duidelijk maken dat hij inziet hoe rot en kwaadaardig (ja, want cishet normativiteit is kwaadaardig) zijn gedrag en zijn wetgeving was, dan moet er nog veel meer gebeuren. En wanneer de staat dat niet doet, kunnen we alleen maar van een beperkte scope en een beperkte reparatie spreken. Waarmee de getroffen groep geen recht wordt gedaan.

Wetende hoe die processen hier gaan hebben juristen naar gekeken om risico’s in te schatten, beleidsmedewerkers die kijken wat de range is aan vergoeding die probleemloos gegeven kan worden. En wat de politieke risico’s zijn van een bepaalde aanpak. Er zal bewust gekozen zijn voor een low profile bekendmaking. Deels wat de beschikbaarheid van de ministers voor een persconferentie betreft, en of het zo’n persconferentie waard is, qua impact. Men heeft ingeschat van niet. We zijn politiek niet belangrijk genoeg. Dat zegt veel over wat politieke prioriteit krijgt. Gelukkig hebben de media het verder wel opgepakt.

Hoe verder

Wanneer je denkt over een beter invulling van excuses en erkenning, dan houdt je ook rekening met de hele cishet context en oorsprong van de wetgeving. Dat men schijtbenauwd was voor wat dat niet was. En dat dat heel erg in strijd is met gelijkheid en gelijkwaardigheid van mensen. Pas als men dat aanpakt, kunnen we echt spreken serieuze excuses. Tot die tijd is het uiteindelijk maar halfbakken, alle gejuich ten spijt

1Depathologisering: iets niet tot ziekte verklaren (waar dat eerder wel zo was). Bij trans* zaken strijdt de beweging voor trans* zijn en de eventuele lichamelijke issues daarbij te zien als een menselijke variatie