Ludduvudu of flashback

Ongeveer een jaar geleden kwam er een eind aan een paar maanden waarin ik – met alle ups en downs – de “gelukkigste vreer van de wereld” was. Mn syntrofi (kameraadje, Gr.) was gecrasht en gooide alle deuren, ramen dicht. Ze had van tevoren aangegeven geen relatie aan te kunnen (waar ik ook niet perse naar zocht – sowieso te verbaasd ook over de ontmoeting) en we probeerden gewoon met elkaar om te gaan en te zien hoe we het schip drijvend konden houden.
Zoals dat gaat deden we dingen samen – uithangen, demonstreren zoals dat gaat met BIJ1’ers.
Maar ja, ongeveer een jaartje geleden (we ontmoetten elkaar ergens half september of zo) kwam er een bruut einde aan. Ze zag er al niet goed uit toen ze in de regen naar de pre-ontruimingsdemo van Hotel Mokum kwam. Koud een week later werd het zo erg dat ze hard crashte (PTSS) en alle contact verbrak. Pijnlijk.

Facebook postje van 31 oktober 2021 met de tekst "[ik ben] weer de gelukkigste vreer van de hele wereld (v.z.i.w.)" gevold door een van 20 december "That didn't last long"
Ik ontdekte er door dat een slecht aangekondigde breakup/’timeout’ mij heel moeilijk valt. Geen verwijten, wel pijn.  Ik bemerkte dat ik hier geen gereedschappen voor had, niet mee kon omgaan. Gelukkig is dat inmiddels dankzij goede coaching wel flink veranderd (shoutout naar de Trans Coach) maar het heeft me ook veel pijn gekost. Gepijnigd dat ook de de vriendschap , het contact heel moeilijk te onderhouden was. Terwijl het toch ook heel mooi is geweest.

Het is iets dat ik erg moeilijk vind, (semi) romantische vriendschappen waar contact stokt opdroogt. Het is natuurlijk überhaupt moeilijk een vriendschap te onderhouden zonder goed contact. Al kun je daar ook wel weer leuke uitzonderingen, variaties op maken zoals ik de laatste twee zomers toen ik weer in Douarnenez was, allebei de keren een liefdesbrief heb gestuurd naar een vriendin met wie daar vaak veel dingen deelde. Zij leeft in een gezinssituatie in een dorpje en ik beoog er weinig meer mee dan haar laten weten dat ze een mooi mens is en haar belangrijke dingen te vertellen uit mijn leven. Leuk als ze dat ook doet maar dit jaar kwam het er – buiten een SMSje “Dit warmt mijn hart” –  niet van. Sharing is caring 🙂

Wanneer het dichter bij huis gebeurt wordt het lastiger. M’n actievriendingetje zit in een beetje zware periode en wil dat niet echt delen. Omdat we wel meer dan puur actievriendingesen zijn, is het ook wel extra lastig. Tegelijk: nu duidelijk is dat het vooral hen zelf is die het zwaar heeft en het geen betrekking op mij heeft (my eternal anxiety), is het nog steeds naar, lullig, maar lichter.

Voeg daarbij rotte en gemene uithalen in interne politieke strijd binnen Amsterdam BIJ1 het  laatste jaar, waar ik deels direct, deels indirect bij geraakt en getroffen ben. Mensen die op verkeerde eigenlijk valse gronden posities innemen, functionarissen worden en dan vervolgens weggaan na een lange machtsstrijd die ze niet winnen. Die niet aanspreekbaar zijn en door trauma bonding hard om zich heen meppen. Dat doet me wat. Ik heb mezelf ook voor hopelijk slechts een maand verminderd arbeidsgeschikt verklaard hierdoor.

Al die dingen haken in elkaar. Halen diep gewortelde anxiety naar boven. Ik weet mijzelf zeer geliefd in het algemeen – dat durf ik tegenwoordig wel te geloven, mede dankzij mn syntrofi die me dat zei en nog genoeg buitenwereld was om niet te wantrouwen 😉 Maar communicatiebreuken met geliefde mensen en groepen vereisen toch al gauw kintsugi om echt over te gaan.

Mijn syntrofi is na een half jaar bedenktijd teruggegaan naar haar land van herkomst, waar ze meer antikapitalistische tandartsen hebben, teneinde daar haar eigen en oudere demonen onder ogen te komen en te verslaan. Ik hoop van ganser harte dat ze erin slaagt. De partijtroebelen zijn voorbij de acute fase en we zijn aan het repareren geslagen, een nieuw fundament leggen. En met actievriendingetje gaat het ook helemaal goed komen. Misschien nog wel heel snel.

Ik ben niet meer de gelukkigste vreer van de wereld. Maar het gaat best weer goed 🙂