De trans en de dood

Ik hef mijn mond op naar hem
die zo kil is dat hij geen verlangen kent
en de engel zegt: voorvoel je het leven?
Dan zeg ik: het leven kwelt
Rainer Maria Rilke

Van het weekend hoorde ik dat ‘Nicole’, een kennis van mij, zichzelf het leven benomen heeft. De eerste in mijn kennissenkring, maar zeer zeker niet de eerste transvrouw die uit wanhoop uitstapt. Ik kende haar niet erg goed, maar wel van lang geleden. Ze was sympatiek, zag er mooi uit, maar was maatschappelijk niet geslaagd. Zoals meer man-vrouw transseksuelen zocht ze haar heil in de prostitutie. Anderen die het niet lukt te ‘slagen’ doordat ze geestelijke en/of emotionele problemen hebben, het nieuwe leven niet aankunnen, gaan over tot het gebruik van (hard) drugs.
Wanneer ik verhalen hoor van queers/transgenders die het slecht gaat nadat ze in de door hun gewenste rol zijn gaan leven, betreft het vrijwel uitsluitend transgenders (transseksuelen heel vaak) die in een mannenlijf zijn geboren. Voor hen is het nog altijd het moeilijkst. Voor velen is zelfacceptatie erg moeilijk. En de samenleving die ons soort mensen freaks vindt maakt het er niet makklijker op. De psychische problemen worden er vaak niet minder op. Ik vraag mij altijd af: wat drijft mensen toch de prostitutie in of tot de drugs? En wat drijft hen uiteindelijk tot zelfdoding?

Voor haar komt Hello Cruel World : 101 alternatives tot suicide for teens freaks and other outlaws te laat. waar het uiteindelijk op neer komt is: doe wat-je-ook-vindt-dat-je-moet-doen maar trek niet d estekker eruit, verniel je lijf niet onherstelbaar door dood te gaan. Alles is beter dan doodgaan.

Kate zegt het zo op haar pagina: “Hey. Are you thinking about killing yourself right this minute? Please don’t. Please do whatever you have to do in order to stay alive… anything at all. There’s only one rule you’ll need to follow in order to make that work: Don’t be mean. If you’re not being mean to anyone then you can do anything you want to do in this world in order to make life worth living for yourself. You can love who and how you want to love. And you can be whatever the fuck you want to be. You can even say fuck. Anywhere. As long as you’re not being mean when you say it. So, please stay alive… at least until the book comes out so you can give it a try. In the meantime, please do try talking to someone right now, maybe someone at SUICIDEHOTLINE.COM.”

Wees niet gemeen, maar verder kun je alles doen dat je van de dood weerhoudt. De wereld is beter af met freaks, transen, zondaren enzovoort. Dat vind ik zeker (net als Kate).
“Schafft Hure, Diebe, Ketzer her und macht das Land chaotisch. Dann wird es wieder menschlicher un nicht mehr so despotisch” zingt Konstantin Wecker. Het gaat er niet om dat dat zulke leuke mensen zijn. Maar wel dat een omgeving waar zulke mensen rondlopen, niet een bekrompen moraalparadijs is waar iedereen in een brave new world leeft.

Waardoor het komt dat ‘Nicole’ zo depressief was, wet ik niet; ik heb haar al meer dan een jaar niet gezien. maar ik weet wel dat deze rechtse roversmaatschappij niet goed is voor gevoelige mensen. En geloof me vrij: wie in een sekse/gender-transitie zit zeker ‘man/vrouw’, is vaak heel gevoelig. Het is voor velen geen sinecure je ‘meisjesdiploma’ te halen.

Eén gedachte op “De trans en de dood

  1. Joli(e)

    Heel sneu, de bedoeling is juist dat het aantal ‘freaks’ en transjes toeneemt zodat de grote gemene deler sterker wordt 🙁
    het is een soort natuurwet: de leukste mensen plegen zelfmoord of besluiten geen kinderen te nemen, zo blijft er alleen engs over.

Reacties zijn gesloten.