In het kader van het Amnesty International Filmfestival Movies That Matter werd op 27 maart de Argentijnse film XXY vertoond. Deze ging over een argentijns meisje met een intersekse-aandoening. Haar ouders waren naar de provincie gevlucht om aan de sociale druk (ze is Anders!) en de medische druk (dit is ongezond, hier moet je iets aan doen!). Aan het eind van de masterclass na de film onstond een interessante discussie over hoe je nou het best de strijd kunt voeren.
Maandelijks archief: maart 2008
Geslachtsverandering zonder operaties binnenkort mogelijk in Nederland?
Rond 17 uur vandaag verscheen op nu.nl het volgende ANP persbericht:
Minister Ronald Plasterk van Emancipatie gaat de verplichte sterilisatie van transseksuelen onder de loep nemen. Op dit moment mogen zij hun nieuwe geslacht alleen in hun paspoort opnemen na deze ingreep.
Dat heeft de bewindsman woensdag in de Tweede Kamer gezegd. Verschillende partijen hadden Plasterk gevraagd om het beleid opnieuw te bekijken.
Spanje en Groot-Brittannië hebben soortgelijke bepalingen inmiddels geschrapt.
Dat is geweldig nieuws. Geeft ook aan dat het Transgender Netwerk Nederland (waaraan ik met de Noodles) deelneem, momentum heeft kunnen creëren. Rondom de Homo-nota van Plasterk hebben we hard gewerkt: Kamerleden gebeld en gemaild. En van CDA tot CU, van PvdA tot SP hebben ze onze problemen duidelijk gemaakt aan de minister van Emancipatiezaken, Want daar gaat het natuurlijk om: emancipatie van transgenders. Die nog zo vaak onder hun niveau werken – als ze al werken.
En tot overmaat van ramp kun je dan pas als je twee jaar of langer in je nieuwe genderrol geleefd hebt, en de nodige (niet altijd gewenste) operaties ondergaan hebt, in aanmerking komen voor je nieuwe-gender diploma. In feite is het tonutoe zo dat de staat je dwingt je lichaam aan te passen aan *zijn* beeld van hoe een man of vrouw is.
Dat schendt ook nog eens de arts-patiënt relatie: wat heeft de overheid te maken met wat er in je broek zit? Hoeveel tieten je hebt. Jouw lichaam is jouw zaak.
De eis van het netwerk met betrekking tot transgenderzorg is dan ook: zo veel zorg als nodig (voor de cliënt), zo weinig als wenselijk.
Uiteraard hebben we als beginnende transgenderbeweging (standing on the shoulders of giants) wel meer eisen, maar dit is een begin. (Tegen)natuurlijk gaan wij door met de strijd. Ook intern valt er nog een hoop te doen. Je kunt snel een organisatie bouwen als je wilt, maar een beweging is nog heel wat anders
We worden daarbij wel enigszins geholpen door de minister want er komt geld beschikbaar voor de opbouw van een beweging. En een patiënten-organisatie.
Trots
Mijn Chileense ‘broer’ (hermano de alma) heeft de prestigieuze Felipa de Souza mensenrechtenprijs gekregen van het IGLHRC voor zijn werk voor transgenderrechten.
Andrés Rivera Duarte is de oprichter van de enige NGO in Chili die strijdt voor transrechten, de Organización de Transexuales por la Dignidad de la Diversidad, OTD). Aan de prijs is een bredrag van $ 5000 verbonden.
De Felipe de Souza-prijs erkent de moed en de effectiviteit van groepen en individuen die zich inzetten voor de rechten van homo’s lesbo’s, biseksuelen, transgenders, interseksuelen (HLBTI) en anderen die gestigmatiseerd en mishandeld worden om hun seksualiteit, gender of HIV status.
In 2005 richtte Andrés de OTD waarvan hij nu de voorziiter is, op. Hij werkt samen met de regering en met de lokale GG&GD om de medische en maatschappelijke transitie van transgenders in Chili mogelijk te maken. Ook organiseerde hij het eerste debat in Rancagua, zijn woonplaats, over samenlevingscontracten. Maar hij is niet alleen op hoog niveau actief; hij levert ook directe steun aan sex-werkers door hen ’s nachts aan de snelweg te bezoeken en koffie, eten, HIV/AIDS voorlichting en condooms te geven.
Zelf is hij ook het slachtoffer van discriminatie en heeft een juridisch gevecht geleverd dat er uiteindelijk voor zorgt dat sinds afgelopen jaar transgenders hun naam en geslachtsregistratie konden wijzigen zonder dat er per se genitale operaties nodig zijn (wat in Nederland nog steeds wel het geval is).
Ik heb hem november 2006 ontmoet toen ik onderweg naar het einde van de wereld, bij hem in Rancagua langs ging. Viavia heb ik contact met hem gekregen. Ik wilde onderweg ook langsgaan bij ‘familieleden’ om te zien hoe voor hen het leven is. Een soort fysieke flessenpost. Ik heb een dag of vier met hem opgetrokken, ben op de lokale viering van de VN-dag van de Tolerantie geweest, heb met hem de sex-werkers (die vaak ook transformistas zijn) bezocht en verder uitsetekend bier gedronken voor de deur van zijn huisje in Rancagua.
Uiteraard ben ik erg blij dat zijn harde werk erkend wordt. Voor mij ook een stimulans om verder te gaan met het werk van het Transender Netwerk Nederland. En om door te vechen in Europa tot het hier ook voor iedereen mogelijk zal zijn om eenvoudig en zonder staatsinmenging of discriminatie, te kiezen voor het gender waar je je op dat moment het meest thuis voelt.
Behalve Andrés, heeft Arsham Parsi van de Iraanse homo-organisatie IRQO de prijs gekregen voor het vaak letterlijk levensreddende werk van zijn organisatie.