Auteursarchief: vreer

Bij de dood van mijn vader

In de vroege ochtend van 10 januari 2020 is mijn vader na een kort ziekbed overleden. Hij had bij een val in huis een gebroken schouder opgelopen en een gebroken bovenbeen, een nog een longontsteking op de koop toe. Het herstel werd hem al snel te zwaar en hij besloot dat het mooi was geweest. Na de eerste palliatieve pijnbestrijding was sedatie eigenlijk niet eens meer nodig: hij ging al. Donderdag 16 januari is hij begraven.

Een van de liederen die in de uitvaartdienst gezongen werden, is een lied van Huub Oosterhuis: Lied aan het Licht. Het is een van mijn lievelingsliederen in het genre.

Licht dat ons aanstoot in de morgen
voortijdig licht waarin wij staan.
Koud, één voor één en ongeborgen
licht overdek mij, vuur mij aan.
Dat ik niet uitval,
dat wij allen
zo zwaar en droevig als wij zijn
niet uit elkaars genade vallen
en doelloos en onvindbaar zijn.

Licht van mijn stad de stedehouder
aanhoudend licht dat overwint.
Vaderlijk licht, steevaste schouder,
draag mij, ik ben jouw kijkend kind.
Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen
of ergens al de wereld daagt
waar mensen waardig leven mogen
en elk zijn naam in vrede draagt.

Alles zal zwichten en verwaaien
wat op het licht niet is geijkt.

Taal zal alleen verwoesting zaaien
en van ons doen geen daad beklijft.
Veelstemmig licht, om aan te horen
zolang ons hart nog slagen geeft.
Liefste der mensen, eestgeboren,
Licht, laatste woord van Hem die leeft.

Er zijn diverse mooie gezongen versies online te beluisteren. De tekst die volgt is de herinnering aan de inspiratie die hij voor mij altijd is geweest

Ik heb veel goede herinneringen aan mijn vader. Ad was een lieve en zorgzame man. Die op zijn manier voor iedereen klaarstond. Mijn ouders hebben de nodige bijzondere mensen in huis gehad. De overlevende vriend van mijn moeders oudste broer kwam vaak over de vloer, een ‘suikeroom’ die een oud-overbuurjongen van mijn moeder was, een oude boer met z’n hondje, die ze hadden leren kennen: allemaal wonderlijke kostgangers van Onze Lieve Heer.

Mijn sociale bevlogenheid komt dus niet uit de lucht vallen, al wil ik zeker niet zeggen dat ik die alleen van Ad heb. Maar het grote verschil ligt in Ads zeer warme benadering van mensen, waardoor zoveel anderen hem ook bewonderen. Die kwaliteit heb ik altijd in hem gewaardeerd. Naast zijn liefde überhaupt.

Het was begin van mijn middelbare schoolleeftijd, wanneer een ieder zich ieder gaat ontwikkelen, dat mijn ouders zich verder openden naar de wereld, van standaard-gereformeerden naar meer oecumenisch geïnspireerd. Een groot deel van de buitenwereld ontging mij in die dagen nog, maar ik had bij mijn grootouders altijd een fascinerend rouwtegeltje gezien met de twee vermoorde Kennedy’s en ds. King. Het journaal bracht mij op de hoogte van de militaire dictatuur in Chili, waarvan de erfenis het land nu tot oproer brengt. En van het vertrek van de VS militairen uit Vietnam in 1975, tot aan Watergate en walvisjacht. Ik las vanaf mijn veertiende boeken over geweldloosheid en dr. King.

Toen Ad meehielp de kerkelijke werkgroep Chili op te richten werd ik vaak geconfronteerd met verhalen over wat er daar speelde. Goede geschiedenisles op school hielp ook de wereld verder te begrijpen en daarmee mijn ouders ook weer verder te helpen daarin.

Ad, en ook Hennie, die twee waren als Jut en Jul, niet uit elkaar te krijgen; samen gaven ze op hun manier het voorbeeld, ze leefden voor hoe je – avant la lettre het Goede Leven, el buen vivir kon leven. Ze leerden ons solidariteit.

Via de oecumenische werkgroep, die de mede-aanstichter was van al het sociale goed dat mijn ouders beoogden en deden, kreeg ik ook het perspectief van een heel andere manier van leven dan simpelweg als een gezin. We maakten kennis met het Rosenstock Huessy-huis, een filosofische leefgemeenschap in hartje Haarlem. Ik vond het prachtig en had er graag gewoond, maar die sprong durfden Ad en Hennie niet te maken. Wel leefden ze later een paar jaren in een oecumenische woongroep in Heemstede.

Mijn genderverandering naar Judith heeft hij goed opgepakt, alleen mijn doorgroei naar Vreer kon hij helaas niet aan. Dat is wel een lastig punt geweest. Verder interpreteer ik zijn liefde, zijn naastenliefde, zijn onbaatzuchtigheid, als radicale liefde. Zeker niet onkritisch, maar altijd gericht op het goede. Wat ik nu in de praktijk breng door mensen BIJ1 te brengen. Mede door mensen als Ad zijn wij BIJ1 en gebruik ik de mij voorgeleefde liefde om nog meer mensen BIJ1 te brengen. En dat voorbeeld, daarvoor ben ik hem eeuwig dankbaar.”

BEgraafplaats met heuvelige, groene grond, bomen en enkele graven

Onder het spelen van Huub Oosterhuis’ hertaling van Psalm 126 – “Als God ons thuisbrengt uit onze ballingschap, dat zal een droom zijn” – ging hij naar z’n laatste rustplaats. Ik hoop dat hij thuis is.

Jonge Socialisten en jong Stormfront

Op 23 januari 2020 willlen de Jonge Socialisten in Noord-Brabant buiten hun comfortzone gaan borrelen met de jongeren van Forum voor Demagogie. Gezellig zooien zullen we maar zeggen.
Dat je niet, nooit niet. never ever, vriendelijk met nazi’s moet zijn, is ze in hun politieke naiviteit vermoedelijk ontgaan. Het zijn denk ik dezelfde soort kinderen die je met tien jaar in het ziekenhuis tegenkomt wegens vuurwerkverwondingen.

In vertwijfeling die aan verbijstering grenst, heb ik ze het volgende geschreven:

Beste mensen, beste jonge socialisten,

Ik ben een oude rot in de linkse wereld. Vroeger regelmatig met JS samengewerkt ook, een aantal PvdA’ers als Ilco vd Linden en Astrid Oosenbrug ken ik nog van vroeger en heb met Sharon Dijksma nog in een kraakpand gezeten. Ik snap jullie behoefte om buiten de de eigen grenzen te kijken. Landelijk heeft JS daarom bijvoorbeeld Sylvana Simons laatst uitgenodigd. Het is ook goed om bijv LIlian Marijnissen of Esther Ouwehand uit te nodigen voor een lezing of een borrel met Dwars en Pink te houden.

Alleen jullie besluit om te fuiven met JFvD verbaast mij hogelijk. Ik ken de JS als progressiever dan de moederpartij. Dit is exact het tegendeel. Dit ziet eruit als het treiteren van je ouders. Heeft iemand van jullie überhaupt kaas gegeten van autoritaire filosofieën? Weet iemand van jullie het wat fascisme/nationaal socialisme inhoudt? Ik kan het mij eerlijk gezegd niet voorstellen.

Roerganger Annabel en Piraat Thierry met zn houten zwaardje spelen piratenscheepje

Roerganger Annabel en Piraat Thierry met zn houten zwaardje spelen piratenscheepje

Of anders: weten jullie wie er op de conferenties van JFvD het woord voeren, wat de voorzitter van JFvD zegt? Ik zou nieuwsgierig zijn. Naar of ze zich kunnen verweren. Hoe ze aan die rotzooi komen, waar ze die bagger vandaan halen, de gore fascistische gedachten. Maar met ze borrelen, doen of het een onschuldige nieuwsgierigheid is? Never ever. “Nie wieder” geldt absoluut.

Je zult misschien denken dat alles twee kanten heeft. maar als je zwart bent, ga je dan met Pro-Pieters wat drinken uit nieuwsgierigheid Als je moslim bent, ga je dan gezellig uit eten met Wilders? Als je gelijke rechten voor iedereen belangrijk vindt, dan kun je toch niet neutraal staan tegenover (J)FvD die mensenrechtenverdragen willen opzeggen en de onafhankelijke rechterlijke macht (Trias Politica!) willen opzeggen?

Logo van Jonge Socialiten in de PvdA

Logo van Jonge Socialiten in de PvdA

Als je dit doorzet draag je actief bij aan het ondermijnen van de democratie. Wees verstandig en annuleer dit. Wat zij er ook van gaan zeggen. het is fascistische spin, nothing else. Echt, je sociaaldemocratische grootouders draaien zich om in hun graf! doe dit niet!

Vaag het na bij de partijouderen, die oude vent van een Jan Pronk en zo. Vraag het overgrootoma Hedy d’Ancona, naar wat verstandig is. Zij weet wat fascisme veroorzaakt. Jullie schijnbaar niet – en anders moet je de naam veranderen in JNS, Jonge Nationaal Socialisten. Of nog beter, je terugtrekken uit de politiek zodat je in elk geval geen schade aanricht.

Met vertwijfelde groet, vreer  – die een serieuze reactie op prijs stelt.

Mocht ik een reactie krijgen, dan zal ik dat zeker laten weten.

Look back in anger

Niet dat er niks moois valt te melden. Overal in de wereld is maatschappelijke (niet alleen sociale!) strijd verhevigd. En in mijn persoonlijke leven gaat het ook aardig. Maar de heersende klasse maakt er wel een zooitje van. En eerder meer dan minder.

Veel mensen kijken terug naar het laatste decennium, laat ik daar ook een paar dingen uit pikken. Het is een persoonlijk blog tenslotte. Het afgelopen decennium ben ik echt actief geworden met trans* advocacy op meer dan lokaal niveau. TNN (Transgender Netwerk Nederland) startte als netwerk wel al in 2006 maar als organisatie startte het in 2009 en t/m 2011 ben ik daar werkzaam geweest met opzetten van de organisatie, bekend maken wat de betekenis van trans* is en dat de cis wereld moet veranderen. Dankzij hen zitten wij in de problemen dus “move over, cissies”. Maar dan beleefder dus 😉 In dezelfde periode Vanaf 2012 ben ik bij TGEU (Transgender Europe) actief geworden als bestuurslid. Na  korte pauze ben ik weer terug op de brug daar om wat liefde en kundigheid te strooien.

Zorgen

Vechten voor trans* zorg gebaseerd op mensenrechten, heeft dankzij het werk van Principle 17 ook voor meer scherpte en bewustzijn in het debat en onder de zorgvragers gezorgd. Tien jaar geleden was er nog stevig debat over de vraag of een ‘keuringspsycholoog’ nodig was om medische in transitie te kunnen gaan (dat antwoord was toen eigenlijk al “Nee”, maar men voelde een te grote afhankelijkheid van de officiële infra).

En diezelfde medische mainstream is overigens nauwelijks opgeschoven. Men luistert alleen naar mensen die in een medische instelling werken. Een bestuurder van Callen Lorde kliniek in New York, die veel succes heeft zonder poortwachters, is de eerste die echt gehoord is. Want Belangrijke pet, en niet direct leesbaar als rebel. Uiteraard is er meer dan tien jaar nodig om een van de meest arrogante lagen van de samenleving te veranderen, als helpt en officiële “invechtcultuur” niet echt in respect voor de zorgvragers.

Photo of a trans* woman meting h doctor in the waiting room of the doctors office

Intussen heb ik nog wat ‘gehobbyd’ met Vreerwerk, een poging om een beetje inkomen te verzamelen middels het geven van mensenrechteneducatie met een focus op (LGB)TI. He was en boeiende leerschool, volgens het principe: wees je studenten in elk geval een stap voor en de beste manier om iets te leren is het uit te leggen. Maar ja, geen schijntje van een “markt”.

BIJ1

En midden in het mij afvragen hoe nu verder, komt voor de Tweede Kamerverkiezingen er plotseling een partij die zich Artikel 1 noemt geleid door de inmiddels onontkoombare en n steeds ongelooflijke Sylvana Simons. Toen ik de lijst zag en hoorde hoe die was samengesteld, heb ik mij laten meeslepen, ben ik aangehaakt. Praktisch op de verkiezingsavond, dankzij de wonderbaarlijke Olave Nduwanje (ook zo’n mooie ontdekking van het decennium dat bijna achter ons ligt). Afdeling opzetten, campagne draaien, en meteen aan de bak moeten wanneer blijkt dat we en zetel hebben binnengesleept. Roerig, zeer roerig mag ik wel zeggen. En slopend. Maar we zijn er en we behalen prachtige resultaten.

BIJ1 wenst iedrreen fijne frestdagen

In de politiek is mijn plaats vooral die van Sylvana-fluisteraar, dienstbaar ondersteuner van mijn raadslid.  Wat zij in de raad zegt komt, vooral over de zo belangrijke en ondergewaardeerde economische kant van het politiek werk,  grotendeels uit mijn brein en mijn pen. Mijn en onze idealen strekken mijlen, zo niet planeten verder dan wat we kunnen adresseren op dit micro-niveau. Voor dat ene zeteltje dat we hebben als BIJ1, in de Amsterdamse gemeenteraad zijn we aardig invloedrijk. Gelukkig maar. We hebben ook wel enige politieke rugwind doordat GroenLinks Amsterdam veel linkser is dan landelijk, dat zich met arme Jesse Klaver moet behelpen. Iemand die het Links van GroenLinks nooit heeft begrepen (net als de burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema, die in de Kamer haar uiterste heeft gedaan om de partij tot een progressief liberale club om te smeden). Dat je je met Klaver c.s. moet behelpen … te triest. Zo progressief als het college in Amsterdam is, hebben we nog nooit in de regering gehad. Dat zegt meer over Den Haag dan over Amsterdam overigens. Het blijven liberalen anyway. Al zie ik sommige GroenLinksers misschien nog wel eens oversteken naar onze kant.

Met mijn maatjes in de fractie ga ik natuurlijk vrolijk en keihard door met een mooier Amsterdam te realiseren waarin ieders basisbehoeften in de piramide van Maslow gedekt zijn voor zover we dat als stad kunnen realiseren. Mijn eerste daad was ook een (bijna gretige) wethouder naar Den Haag te sturen om te vechten voor Amsterdamse transzorg buiten het VUmc om. En we zitten Rutger Groot Wassink, de wethouder Sociale Zaken op z’n huid om de opvang voor ongedocumenteerden verder te verbeteren zodat er geen mens buiten hoeft te slapen en we taferelen als met de “Mandela kids” in een Bijlmer parkeergarage met slechts één muur kunnen voorkomen. Dat de burgemeester  mede voor deze groep kraken wil bemoeilijken, helpt niet echt.

Resultaten

Ik geloof dat ik niet kan zeggen dat ik zelf recentelijk veel heb binnengehaald. ADM is ontruimd begin 2019 (25 december een jaar geleden was Last Christmas at ADM), de Lutkemeerpolder is nog steeds erg bedreigd en op raadsniveau kunnen we daar niet veel mee momenteel. Ook is de inzet van het college nog steeds het Afval Energie Bedrijf op te splitsen en te verkopen. Iets wat me razend maakt, zeker nu ze weer vrijwel positieve cijfers draaien. Het klinkt er ook niet naar dat de directie strak aangelijnd blijft. Als dat doorgaat moet natuurlijk alle geld dat we erin heen gestoken terug komen van de markt. Maar ons doel is eerder er een lokale afval-,  en kringloop-coöperatie van te maken. En voor wat we verder als Amsterdam BIJ1-fractie voor elkaar hebben gekregen, check daarvoor onze site of sociale media.

Intermezzo

Voor wie hier een groots en meeslepend overzicht van zielenroerselen verwacht te zien, dan moet je me voor een avondje drinken uitnodigen. De Partij is nu mijn leven 😀
Er zijn best een paar nieuwe en hele mooie mensen in mijn leven gekomen, maar ik ga het internet daar verder niets over wijs maken. Ik houd de schijn dat internet niet alles van mij weet graag op;)

invloed

Gelukkig heb ik ideologisch wel aardige invloed en onze principiële stellingname leidt dan af en toe ook tot reacties van collega’s die aangeven dat er eigenlijk geen speld tussen te krijgen valt. En zo is dat. Nou nog meestemmen. In plaats van je eigen rammelgedachten en wanbeleid te steunen. Maar nee, collegedwang of koppigheid. En nee, andersom gaan wij nooit met rechts meestemmen want hun ideeën en context is fout. Ook al lijkt het mooi: als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen. En dat doen wij dan ook. Al is niet iedereen bij ons vegan.

Buiten de stadspolitiek ben ik bezig me een aantal grote opruimingen en schoonmaken. Ik zit in een paar organisaties in het bestuur waar het nodige aan (her)structurering, diepe schoonmaak en meer nodig is. Op alle vlakken. Het leuke eraan is dat ik me even wat minder met policy, beleid hoef bezig te houden. Nergens is het afwezig, alleen de focus ligt op deep cleaning. En dat lijk ik wel leuk te vinden. Orde op zaken stellen, de rot wegsnijden, schoonmaken, dichtschroeien, revalideren en door. Als de schone plek nog wat bewaking nodig heeft, blijf ik misschien nog even nagenieten en mentor spelen, maar daarna geven we het (voorzichtig) weer door.

Verzet

Het mooie aan een wereld die in verzet komt tegen onrecht, uitbuiting en totale ondergang, is dat overal verzet te bespeuren valt. In september explodeerde Chili  voor het oog van de wereld. Niet als eerste, want in Haïti dat veel langer arm wordt gehouden (als straf oor de eerste geslaagde dekolonisatie in 1804) was de strijd al eerder losgebarsten. Maar wel met als reden niet 30 cent aan prijsverhoging voor een metrokaartje in Santiago, maar 30 jaar na het vertrek van dictator Pinochet en 40 jaar aan neoliberalisme.Chileense studenten springen over de metropoortjes

Als proeftuin voor het neoliberale systeem zoals dat in navolging van premier Thatcher van Engeland (1979-1990) en president Reagan van de VS (1980-1988) overal is doorgevoerd, is in Chili de tegenstelling tussen arm en rijk heel groot. En daarmee is de heftigheid van het protest goed te verklaren. Plus de jarenlange onderdrukking van de inheemse Mapuche die alleen onder Allende even konden opademen. Als resultaat van de strijd zie je de weñufe zoals de vlag in het Mapundungu heet, nu overal. En op steeds meer plaatsen worden taalcursussen Mapundungu aangeboden. En de feministische performance “Un violador en tu camino” (een verkrachter op je weg) geeft op wereldschaal aan hoezeer vrouwen nog steeds moeten vechten voor hun basisrecht om ongehinderd en zonder lastig gevallen te worden over straat te gaan, te kunnen leven.

De strijd die we nu wereldwijd zien is strijd tegen het Teveel, tegen vernietiging en voor overleven van de mensheid en onze leefwereld. Voor wie het wil zien, is duidelijk dat het kapitalistische systeem in overdrive is, een Holle Bolle Gijs die om meer, meer, meer blijft roepen terwijl ie al groen zie van indigestie , van oververzadiging. Maar het systeem is geen rationeel wezen, het is een mechanisme dat te allen tijde nieuwe afzetmarkten zoekt en altijd meer geld moet genereren. Dagobert Duck tot de negende macht. En dus komen mensen in verzet.

Laat je niet in de luren leggen. Verzet is links. Verzet eist vooruitgang voor iedereen die in een slecht schuitje zit. En als het niet links is, is het geen verzet maar krampachtige spasmen van notoire gelijkhebbers die hun ruimte nu moeten delen met anderen. Giftige oprispingen van boze bankiers en presidenten. En het vuur: dat is de aarde en haar bewoners die het niet meer aankunnen. Duindorp is giftige witte mannelijkheid, Parijs, Barcelona, Haiti, Chili, dat is Verzet. ook XR is slecht, hoe brak ook. Code Rood en Hambi Bleibt is verzet. Verzet poogt de macht te doen luisteren en alternatieven te stellen. En anders: burn da motherfucker down.

 

Y la culpa no era mia
Ni donde estaba
ni como vestía
El violador eres tú!”

 

Prachtig tyfusland

Ik houd best van Nederland. Dat gekke stukkie grond aan de Noordzee dat allang half was verzopen als we geen droogmaling hadden gehad. Als we niet die polders hadden gemaakt die ik politiek verdoem maar geografisch mooi vind. De heuvels in het zuiden, de bossen in het oosten.

Maar dat gaat dus heel duidelijk om de grond, en ook wel om de mensen – een forse minderheid en misschien een stukje zwijgende meerderheid die niet zo nodig hun stem hoeven te verheffen, of het te druk hebben daarvoor met zwoegen.
En de prachtige luchten die je hier hebt, Alleen vergelijkbaar met Patagonië.

Maar de staatsinrichting en het culturele klimaat hier dat maakt dat ik regelmatig me afvraag waar ik heen kan gaan. Maar ja tussen droom en daad … Een nieuwe lente een een nieuwe geluid is niet voorbehouden aan Gorter of GroenLinks

Ik heb op dit moment gelukkig een prima plek waar ik kan vechten tegen de bierkaai, hem kan kietelen en waar ik met de mijnen de regenten van de stad regelmatig verantwoording vraag af te leggen. En samen met de bewegingen waarmee ik voor een eerlijk en mens- en milieuvriendelijke stad en wereld vecht, blijf ik zingen en demonstreren en staken en knokken.
Want we zúllen winnen!

Zeker als jullie meevechten. Opstaan – al dan niet letterlijk. Je laten horen. Luid Nee zeggen tegen de verdelging van de wereld en dit mooie landje met zn botte honden. Werken aan die andere wereld.
En dan zullen we zeker winnen.

Dingen die gebeurd zijn

Tussen de post van 40 jaar activisme en vandaag is veel gebeurd. Het belangrijkste: ik ben duoraadslid voor BIJ1 in de Amsterdamse germeenteraad. Mijn eerste wapenfeiten daar zijn het indienen en geaccepteerd krijgen van twee moties over trans*zorg in Amsterdam. De eerste is dat de wethouder Zorg (Simone Kukenheim, D66) minister De Jonge van geneeskundige zorg op zn falie geeft over des schandelijke mensonterende en dodelijke wachttijden bij Amsterdam UMC (voorheen VUmc en AMC). De tweede dat Amsterdam voor respectvolle eerste opvang gaat zorgen in de (jeugd)GGZ en andere zorg. Die is ook aangenomen . De werthouder beloofde dat er extra aandacht zou zijn en training voor wie met trans* mensen te maken krijgt. Ik weet nog niet wat de resultaten zijn. Daar ga ik eens naar op zoek.

Ook heb ik in de raad te vuur en te zwaard – maar vergeefs – de ADM verdedigd. Dit was (fysiek – mentaal zijn ze er nog) een prachtige plek in de verre Westhavens van Amsterdam. Een vrijplaats, een vrijhaven voor natuur en cultuur. Een echt tegengeluid hoe je ook kunst en cultuur kunt maken, en leven in zelf gemaakt groen. Want het bos dat er was is in die 21 jaar dat ze er hebben kunnen zitten, door de ADM’ers zelf langzaam gezaaid en opgekweekt. Door nalatigheid en desinteresse heeft de gemeente op een ontruiming aangestuurd en zijn een honderdtal mensen thuisloos geraakt. Sommigen zitten op Slippery, de slibvelden in Amsterdam Noord hutje mutje met de wagens op elkaar en zonder ruimte er echt iets van te maken – in de twee jaar dat ze er kunnen zitten. Hopelijk geeft VN ze alsnog gelijk zodat ze in elk geval een morele overwinning hebben behaald. De campagne voor ADM 2.0 is in elk geval in volle gang.

I will NOT go quietly – BIJ1

Verder schrijf ik regelmatig briljante teksten voor mijn raadslid, Sylvana Simons, en ben ik nog steeds vaak bij acties te vienden. Ik opereer in een team van acht mensen waarvan twee vrouwen, drie transen, vier mensen van kleur, vier queers … Puike club zo. En daar ga ik nog zeker drie jaar mee door.

 

Liever vijf ADMs dan één Pontsteigergebouw

Long due wegens site crashes en verwante ellende. Dit is wat ik zei bij de Damslapers van de ADM in januari 2019, na hun ontruiming.

 

Beste mensen, vriendingesen, kameraden,

Ik ben vreer en ik sta hier als solidair activist, enthousiast vriend van de ADM, de mensen, dingen en bebossing. En als groot voorstander van vrijplaatsen. En ik sta hier als duoraadslid voor Amsterdam BIJ1. In de gemeenteraad van Amsterdam vechten wij als enige partij consequent voor het voortbestaan van de ADM.

Vrijplaatsen en underground cultuur zijn een manier om de stad open te houden in plaats van af te sluiten. Vrijplaatsen zijn onttrokken aan de speculatiemarkt ten gunste van een levendige alternatieve manier van leven en werken. Dat begon lang geleden al. Voor mij was Wijers de eerste kennismaking, begin jaren 80, op de kop van de Nieuwezijds Voorburgwal, waar nu een Holiday Inn hotel staat. In de loop der jaren heb ik meegeholpen met het toegankelijk maken van diverse panden voor wonen, werken en cultuur. Nu ik in de gemeenteraad werk, moet ik dat met een verbale koevoet doen.

Amsterdam BIJ1 staat voor economische rechtvaardigheid en radicale gelijkwaardigheid. Dat betekent dus ook een stad die open is voor iedereen. En met iedereen bedoel ik niet – zoals tegenwoordig gebruikelijk is – open voor de rijken.

Ik bedoel een stad die open staat voor diversiteit, creativiteit en vooral een stad waar je fatsoenlijk kunt wonen zonder dat je krom moet liggen om je huur op te brengen en zonder dat je bedreigd wordt door je huisbaas.

Een stad waar je niet te maken hebt met een veelheid aan tijdelijke wurgcontracten zonder woonrechten.
Waar significante leegstand niet voorkomt en de markt steeds minder relevant wordt.

Men doet altijd alsof hoge grondprijzen een natuurverschijnsel zijn (net als de markt) maar dat is natuurlijk flauwekul. Grondprijzen zijn hoog door speculatie en doordat het een verdienmodel is. Tegelijk geeft de gemeente haar grond weg tegen een schijntje, middels een erfpachtconstructie die haar vrijwel geen geld oplevert en haar macht over de stad aanzienlijk verzwakt. Dus ook als er tienduizenden sociale huurwoningen bijkomen heeft de gemeente steeds minder macht over de stad. Alle leuke linkse plannen van dit college ten spijt. Hun beleid brengt ons bij lange na niet bij die broodnodige radicale gelijkwaardigheid en economische rechtvaardigheid!

Wat we nodig hebben is een bruisende stad met een levendige underground. Met voldoende goed betaalbare woningen zodat niemand krom hoeft te liggen voor hun huur. We zouden antikraak moeten openbreken. In grote gebouwen wonen vaak twee studenten, een hond en een kat. Bijvoorbeeld in het oude paleis van justitie op de Prinsengracht. Daar kunnen minstens vijftig extra mensen wonen. Allerhande gebouwen vragen om meer bewoning.

Laten we de stad terugpakken.

Want de stad mag niet van de speculanten en grote investeerders zijn.

Amsterdam moet zijn voor wie er in wonen.

De stad moet niet goed zijn voor Won Yip van het Pontsteigergebouw, Amsterdam heeft geen behoefte aan Justin Bieber met z’n penthouse aan de Dam. Daklozen, vluchtelingen,studenten, werkers, gezinnen hebben die ruimte veel meer nodig. Die rijken kunnen overal wonen.

Beter vijf ADM’s dan één Pontsteigergebouw!

Amsterdam heeft behoefte aan leefbaarheid, aan autonomie, aan een Boterbloem die de stad via groen lokaal vervoer van ecologische groente voorziet. Aan nog meer grijze dozen aan de rand van de stad heeft niemand wat en ook niet aan bont gekleurde loodsen. En Schiphol is al te groot. Dus behoudt de Lutkemeerpolder, behoudt de laatste vruchtbare landbouwgrond in de stad.

En behoudt de Mobiele Eenheid in Noord! Die leegstaand vastgoed willen transformeren in culturele panden waar de buurt zelf aan de gang kan gaan. Wie z’n hotelvergunning vijf jaar laat versloffen heeft hem niet nodig. Intrekken dus en laat honderd Mobiele Eenheden bloeien.

Het kan anders, beter.

Barcelona toont dat een overheid met lef in korte tijd veel kan veranderen.

Daar koopt de gemeente hele huizenblokken op ter preventie van speculatie. Hoezo is er geen keuze?

Het enige dat het is, is een keuze!

Een keuze die GroenLinks, D66, de PvdA en de SP nu niet maken.

En het is een gebrek aan verbeelding.

Dus Kraak de leegstand!

En vooral: kraak de rijken!

Hoe heb ik het lef

Ik ben nu bijna een jaar of veertig maatschappelijk actief. Mijn eerste ‘wapenfeit’ was denk ik het meedoen aan de regionale organisatie van de Stroomgroep Haarlem-IJmond in 1978/79. IK deed mee, ging mee  naar de demo tegen opslag van hoog radio-actief kernafval in de zoutkoepels van Gasselte en Gasselternijveen in Drenthe. In dezelfde tijd was ik met mijn ouders bij een demonstratie tegen Berufsverbote (voor linkse leraren en ambtenaren) in Duitsland. IK meende dat ik ook bij een anti-Franco demonstratie ben geweest in die jaren, maar dat bestrijden mijn ouders. wel liepen we vaak in Vredesweektochten. Jong geleerd, oud gedaan zeggen ze.

Poster voor demo tegen opslaf atoomafval in de zoutkoepels

Iets ouder (begin twintig) was ik regelmatig te vinden op Woensdrecht, bevriende vredeskampen en acties in Amsterdam, van onder meer Flikkers tegen Militarisme. Het waren de jaren van de kruisraketten (weer zo’n laffe CDA actie om ze binnen te laten)

Het waren de linkse jaren in Nederland die spijtig genoeg door zware medeplichtigheid van de PvdA onder ex-vakbondsleider en later bankbestuurder Wim Kok (verrader van de arbeidersklasse) en CDA (Lubbers) Of VVD (Wiegel, Bolkestein en ander booswichten) met hun Paarse kabinetten ongedaan zijn gemaakt.

In diezelfde jonge jaren dat ik op school zat had ik goede godsdienstles die mij leerde hoe Bijbelverhalen dan wél gelezen willen worden en zo kwam ik begin twintig bij Frans Breukelman terecht van wie ik uiteindelijk achteraf meer heb geleerd dan toen ik er zat. Zijn zwaar performatieve colleges vol verkondiging vanuit de tekst zelf, leerden dat het ging om het verhogen van de laagsten. Daarmee was ik via de basisbeweging al redelijk vertrouwd geraakt.  Dus studeerde ik een tijdje theologie.Ik stopte daarmee toen ik zag dat de strijd voor het socialisme niet perse een studie theologie behoeft (en er was al Opstand, van Christenen voor het Socialisme). Zoals een medeactivist zegt: daarmee besmet raak je dat niet echt kwijt. Heb ik ook geen probleem mee. De apostel Paulus schreef al “Probeert alle dingen en behoudt het goede” 😉

Het moet halverwege die jaren ’80 zijn geweest dat ik kennis maakte met een band die hun tribe ook wel “Sons and daughters of Thunder and Consolation” noemt: New Model Army. Hoewel zanger Justin Sullivan in een recent interview zegt dat ze een gewone band zijn en niet een politieke band (à la RATM? of Crass of Public Enemy?) liggen hun wortels in de punktijd en snijden ze altijd maatschappelijke politiek thema’s aan, al is dat misschien meer Justins idee dan dat van de rest. In elk geval hebben hun politiek geïnspireerde liederen bij mij  een goed klankbord gevonden. The Charge (over de Britse mijnwerkersstaking), Here comes the war, Burn the castle, Eyes get used to the darkness zijn voorbeelden van Thunder. Consolation vind je in Autumn, Green and Grey, Vagabonds, I need more time … Eigentijdse psalmen als het ware 🙂

"Let's stop tolerating" or "accepting" difference as if we're not SO much better for being DIFFERENT in teh first place. Instead let's CELEBRATE difference becausei nthis world it takes a LOT to be DIFFERENT"

Ik heb dus eigenlijk gewoon een goede achtergrond gekregen in denken over kijken naar en handelen voor rechtvaardigheid. En kennis van geschiedenis van onderliggende groepen heeft ook geleerd dat er altijd verzet is, en dat verzet uiteindelijk loont. voor de lange adem heb je inderdaad ook kennis nodig, naast alleen maar inspiratie. Dus Marx/Mandel lezen, Franz Fanon, Audre Lorde en Maya Angelou en bell hooks over zwarte geschiedenis, literatuur en politiek, Federici en Meulenbelt voor feminisme en Judith Butler en Kate Bornstein om gender beter te begrijpen en te ontleden. Plus alles wat dit verbindt (en waar staat lezen kun je ook denken aan lijken en luisteren). Denk nou niet: jeuk wat veel. Een groot deel is ontgiften (en genieten van mooie taal) want je leert overal zoveel verkeerde zaken …

Ben ik dan een “linkschmensch” zoals raar-rechts dat tegenwoordig noemt? Yep, en proudly so. Nu met een stel andere Amsterdammers bezig de stad BIJ1 te krijgen en radicaal verbindende politiek te gaan voeren. Als je mij ziet zitten daarbij, kun je dat laten weten door op 12 maart volgend jaar op mij te stemmen, lijst BIJ1 (nummer komt in februari), nu op nr. 8.

Veel inspiratie voor een goed jaar vol verbinding, vooral buiten de instituties, maar ook er binnen. Met vegan spekjes of zo 😉

 

Believe the survivors

A short note on the need of codes of conduct and ethical behaviour anyway:

One thing the #metoo (rightful) cabal makes clear is that sexual assault and misbehaviour takes place everywhere. From inappropriate touching (definitely also on #IEWarsaw2017, The ILGA Europe Warsaw Conference) to full blown assault.

Less attention gets the psychological violence people – again mostly (trans/cis/intersex) women – are subjected to. As feminists (of all genders, colours and classes) all over the world make clear: there is nothing new in this and it is *always* a power question. The perpetrator cannot get their way through consent and thus resorts to forms of violence.

There is also a lot of talk about responsibility. That reminds us directly of the “she gave reason” debates around dress, looks and puts the blame with the victim. It ties in with (cis) masculinist thought. Television talk shows doubt and debate the women, or even invite women who are “tired of the whole thing”. In the Dutch talk shows they were all white middle age cis women (also all or most straight). With a good career. White feminists – where white points at the target group more than skin colour per se. Who most probably have been targeted also, and maybe also were perpetrators on any level, as women are all but free from being abusers. 

The “lookism” element of “You must have asked for it by wearing a short skirt/biking alone in the night/not defending yourself” is blatant sexism and victim blaming. Plus it obfuscates the whole power element. Popular science author and columnist Asha ten Broeke wrote in her most recent column (https://www.volkskrant.nl/opinie/asha-ten-broeke-slachtoffers-van-misbruik-geloof-ik-dat-is-een-morele-kwestie~a4529748/) around the publicity that sexual assault finally gets, there is a problem with the reasoning the perpetrator is innocent until proven guilty. While being a good legal principle, the opinion that only a legal decision brings clarity and culpability is problematic. Why this is problematic is twofold. First it is by definition a power question. Both the violence, the trespassing behaviour, and the legal process. Legal power should be equal for both parties but cuts to legal aid often weaken the position for women in court. Second there is the patriarchal culture in which we live that grants women or feminized persons less credibility.

Victims of sexual assault often don’t turn to the police. Out of shame, out of fear (the perpetrator often is not the man in the park in the dark). In the Weinstein case it now is known he went out of his way to convince the women not to do anything against him. The survivors are often scolded, treated with disbelief. Stigma is huge and support often limited, solidarity usually absent. Ten Broeke states in her column: believing the survivor is a moral obligation as legal proof in case of sexual assault and rape often is difficult, if the case gets to court at all. “The law is no substitute for morality”, Edward Snowden is quoted. Nor is moral indignation an alternative to legal procedures. On the contrary it calls for better laws and procedures to strengthen the victim’s position. And also here it is really important which thoughts think thoughts (Donna Haraway). Remember: law is never neutral. From which mindset do you approach reform? Why?What is your aim? The consequence of Believe the Victim is far stretching: it decentres the victor’s discourse, it lends credibility to the story of the assaulted, empowers them and thus corrects the power imbalance.

The law is no substitute for morality
(Edward Snowden)

In the beginning I referred to the recent annual ILGA Europe Conference. Because the queer community is not free of sexual or mental. Emotional abuse either. Many more are survivors than there are perpetrators, but given that abuse is about power and using extreme ways to get your way – be it emotional or physical – it happens there also. One person told they were touched on their chest in an inappropriate way by an ILGA Europe (cis male) board member, and more extreme is what happened last year at ILGA World’s Conference in Bangkok. There it appeared neither the intersex community is free of this. An OII associated trans-intersex man committed a full scale attack to a non-intersex female scholar and advocate and is still intent on destroying her advocacy work by spreading lies about her. And as a man, his story gets more credibility than hers. He has success, her work and credibility suffers from his hate campaign. I am sure similar phenomena also happen in trans organisations and movements.

Abuse is also a queer thing

As we stand for social justice, we need to realise this and put the interests of the victims before our friendships and loyalties. To be honest with ourselves and acknowledge the #ihave that also may be present as systems and structures work through people. And we need to #BelieveTheVictims (https://twitter.com/hashtag/BelieveTheVictims). That is a moral obligation. The more for queers who know self doubt and disbelief.

Down memory lane

From time to time I ask myself when all the gender stuff started, what might have been the first indication. There all kinds of hints in my past, but one that I do remember with a past fondness is that in 1978 there was a hit song by Robert Palmer, called “Best of both worlds”. I found that song incredibly fascinating and already in those days wondered why. Looking back it must have been the “both worlds” thing. Of course it was. More than all the other things.

So here is to the old days.

Gendermoeheid

Ik moet iets bekennen. Ik ben chronisch gendermoe. Ik heb het helemaal gehad met gender als serieuze categorie, als iets van Belang. Buiten werktijden heb ik geen gender meer, of waait het echt alle kanten op, ik houd mn gender niet meer binnen, het waait maar lekker rond.

Die gendermoeheid ligt deels bij de maatschappij als geheel die nog steeds helemaal doordesemd is van het roze en blauw en andere vormen, kleuren en smaken van gender. En zeker ook aan de reaguurders. De halve garen, de borrelende, stinkende onderbuik van talloze mensen die hun diarree laten lopen zodra er iets positiefs voor gendercreatieve mensen komt. Of het nou de melding van de NS betreft dat die per januari overgaat op “Beste reizigers” i.p.v. het oeroude beperkte en suffe “Dames en heren”. Of de gemeente Amsterdam met “regenboogtaaltips”, en nu weer de HEMA die voortaan genderneutrale kinderkleren gaat verkopen. Zodat meisjes niet meer allen roze en/of bloemetjes ondergoed hoeven kopen of semi clandestien naar de jongensafdeling. Wat een opluchting zal dat zijn voor ze! Dat ze niet meer in dat keurslijf worden gedwongen.Foto van de Genderboot tijden s Amsteam Canal Pride 2010 (C) Daphne Channah Horn). KLeurrijke boot met mensen met borden warop teksten staan "Wat bent zeg je zelf" "Drag queen" "Transgender"

Maar ik heb nog wel wat te verhapstukken met dit “genderneutraal” dan wel “androgyn” (die term is geloof ik aardig uit de mode aan het raken). Want de zeer terechte kritiek op androgyn is dat het vooral gaat om slanke, jonge witte mensen van ideaal (niet te lang niet te kort; niet te dik, vaak wel te dun) formaat en dan vooral jonge (cis)vrouwen die een wit overhemd en een strop omdoen. Doe mar eens een search nar plaatjes met androgyn als sleutelwoord: tenenkrommend wit en slank en ‘neutraal’ (not really). Dat geldt ook wanneer ze zwart zijn (zoals hier bij Huffington Post: http://www.huffingtonpost.com/anita-dolce-vita/beyond-ruby-rose-5-androg_b_8094084.html). Genderneutraal, androgynie is zelden een dikke butch, een grote vrouwelijke man. Die laatsten worden sowieso niet geacht vrouwelijk te zijn, uit een vaag soort biologisme. Mensen hebben geen idee wat het kost om een groot lichaam zo straight te houden! Veel gemakkelijker lekker te swayen, met die lengte. Zullen vast wel TERFs (Trans Excluding Radical Feminists, veelal oudere witte cisfeministes die in navolging van Janice Raymond vinden dat transvrouwen slechts omgebouwde mannen zijn als list van het patriarchaat) zijn die dat vinden. Kortom: genderneutraal kan en moet veel gevarieerder. Opheffen die grenzen tussen kledinghokjes (figuurlijk dan) En te beginnen bij kinderen ook mogelijk maken dat jongens wel gebloemde en roze hartjes onderbroeken dragen. En hemden met spaghettibandjes en kantjes eraan. Wat is er tegen jongens met een pistoolloze roos en glitter of pailletten op hun shirt? Met lang haar en een vriendelijke uitdrukking? Wat is er tegen jongens die eigenlijk niet zo erg jongensachtig meer zijn (sorry, SIRE)

En voor wie erg makkelijk is hun denken: nee, dit betekent niet het einde aan trans of aan trans-medisch ingrijpen. Misschien wel het tegendeel. Het betekent wel het normaliseren van vrouwelijkheid, meer zachte, vriendelijke, invoelende jongens en anderen. Trans is net zo’n constructie als man of vrouw of homo en hetero. Historisch bedacht, gegroeid en uitgewerkt. Tuurlijk de rolafwijkende gevoelens en gedragingen blijven bestaan en bestonden altijd al. Maar iedere tijd en plaats heeft er een eigen naam voor. Dus die VU-keuringspsychologen hebben nog wel even werk 😉

Magoed, HEMA dus. En de NS. Leuk hoor, goed hoor, maar is alleen stoer niet wat te weinig? Had je eigenlijk niet nog meer ook aandacht moeten geven aan meisjeachtige niet-meisjes? En het hebben over jongensachtige niet-jongens? Er zijn zoveel soorten gender! He is eigenlijk ook zinloos om dat bij te houden, te registreren, te codificeren. Ik moest laatst zelfs m’n eigen gender opzoeken! Had geen idee meer – het was “elissogender”overigens. Want gender, schmender. Who gives a fuck for gender these days? Behalve de onderbuiklopers dan.

Kunnen we nou weer praten over hoe we het fascisme en de het racisme internationaal de kop indrukken? Hoe we een queer, antikapitalistisch, dekoloniaal, non-validistisch solidair en inclusief verzet tegen de voortdurende beroving van de werkenden, de studenten en de uitkeringsgerechtigden organiseren? Fijn!