Maandelijks archief: september 2006

Actie van BBF

Diemen, 27 september 2006
Van onze verslaggever

Hedenochtend trof het personeel van Super de Boer in de Kruidenhof te Diemen toen zij ’s morgens bij hun werk aankwamen gaten in de deur en het hek. Op de muur stonden spreuken gesprayed als “Vrijheid voor Beren!” en “Leve het Berenbevrijdingsfront!”
Welingelichte bronnen vertelden uw verslaggever dat dit een actie van het BerenBevrijdingsFront Diemen moet zijn geweest. “Dit gaat toch gewoon niet! Dit is berenmishandeling. Als ze niet gevoelig zijn voor argumenten, doen we het zelf wel.”
Ondergetekende kan wel enige sympatie opbrengen voor het doel van de actie: beren uit hun supermarktlijden verlossen. maar de vraag blijft natuurlijk of de beren wel overleven. En bij wie komen ze nu terecht? Ware het niet beter geweest de Dierenbescherming in te schakelen? Uw verslaggever heeft al diverser beren uit penibele situaties als een bijna verdrinkingsdood gered, maar dit is te veel voor één mens allen. Gelukkig is er dan nog een BBF-Diemen.

Hikershostel in Villarica

Wanneer ik eenmaal in de IX regio ben aangekomen (Wallmapu, Mapucheland; in het Spaans bekend als Araucanía) wil ik zeker in La Torre Suiza verblijven. Dat is een hikershostel van twee zwitserse dames die op hun fietstocht besloten dat ze het op een gegeven moment gehad hadden met het rondreizen en daar zijn neergezegen. Op hun site vind je info over hun hostel en over hun tocht. Ik heb er meerdere goede ervaringen van gelezen dus daar zal ik zeker even blijven.
Is tevens ‘mental note to self’ ;o)

Hedwig y la pulgada furiosa

Ik zit wat te grasduinen op youtube.com en groot is mijn vreugde: er is ook een Peruaanse versie van Hedwig and the Angry Inch: Volg deze link. Is dat een voordeel van de internationalisering of een nadeel van de invloed van Noord Amerika? 😉
wat mij betreft is het goed, hooguit niet als enige idioom.

Qué bonito! La pelicula, el show de Hedwig and the Angry Inch está también en castellano. Se hacen (¿hicieron?) un show en Perú. parece en el sitio web de YouTube
¿Es bueno? porque la internacionalisación consiste también en un idioma común? O ¿es malo? porque es influencia de nuevo proveniente del América del Norte? Yo creo lo primer: necesitamos un idioma común para poder entendernos. Y pido propio idioma, propios shows (como lo hace la Familia Galán) también, con raíces en los comunidades ‘regionales’

Recuerdos del pasado

Toen in Chili van 1973 tot 1990 een dictatuur was onder Augusto Pinochet (en daarna een democratuur), waren mijn ouders via de Raad van Kerken Haarlem-Noord betrokken bij een Chili Komitee. Het was een comitee dat nauw samenwerkte met een aantal ballingen uit Chili die lid waren van de Partido Socialista. Langs deze weg ben ik er zelf ook bij betrokken geraakt en is de grondslag voor mijn aanstaande reis gelegd.
Op een gegeven moment – mij is ontschoten in welk jaar – heeft de groep waarin mijn ouders actief waren in hun naieveteit een aantal truuks uitgehaald die samen met de langdurige intensieve schrijfactie van Amnesty International, er voor gezorgd heeft dat de voormalig directeur van de Chileense Centrale Bank, Carlos Lazo Frías, uiteindelijk vrijkwam. Hij was door de dictatuur ter dood veroordeeld.

Een tolk/vertaalster Spaans die bij groep zat belde op een geven moment naar de gevangenis als ware zij de secretaresse van de minister van Buitenlandse Zaken in Nederland, en eiste Carlos Lazo te spreken. Ik geloof dat dat niet gelukt is, maar het scheen wel indruk gemaakt te hebben. Ook hebben we bloemen naar de gevangenis laten sturen, onbekend als we waren met de lokale gewoontes: in Chili doe je dat vooral als iemand dood is gegaan. maar het maakte kennelijk toch veel indruk. Ik weet dat we (ik zat erbij, al was ik mischien net 13) geprobeerd hebben via de internationale Fleurop-bestellijn ofzo die bloemen daar te krijgen. Ik maak me sterk overigens dat onze Chileen (Heber V.) het niet wist …

Maargoed. Mijn ouders herinneren het zich allemaal preciezer (geef maar commentaar!). En vanwege mijn aanstaande reis komt alles natuurlijk weer helemaal boven. Zij vroegen zich ook af hoe het met Carlos Lazo zou zijn en met Heber V. Dus ik stelde hen voor: “Zal ik even mailen met Arrate?”
Jorge Arrate is een bekend econoom en o.m. ex-minister van Mijnbouw onder de UP-regering van Allende (1970-1973). Hier in Nederland was hij in ballingschap actief in het Instituut Nieuw Chili te Rotterdam. In de overgangsregeringen van de Concertación in Chili is Arrate ook regelmatig minister geweest of raadgevend minister, kabinetsscretaris … Als je het precies wilt weten, kijk dan op http://www.jorgearrate.cl .

Vandaag heb ik na een paar dagen antwoord gekregen van deze man. In enigszins vrije vertaling schreef hij het volgende:

“Geachte Judith,

Ik herinner me uw ouders niet meer, maar wel vele andere Hollanders die met nobel hart voor de vrijheid van Chili gewerkt hebben. Het doet er dan ook niet zo veel toe of ik mij hen specifiek herinner: ik waardeer en respecteer hen evenzeer (als wanneer ik me hen nog wel zou herinneren).

Carlos Lazo, een goede vriend en net als ik lid van de Socialistische Partij van Chili, was door de dictatuur ter dood veroordeeld en toen hij vrijkwam was hij een speciale gast op de Dag de Vrijheid in Amsterdam (5 mei?). Ik herinner me de ceremonie heel goed.
Carlos keerde terug naar Chili toen zijn ballingschap voorbij was en heeft van dichtbij het einde van de dictatuur meegemaakt. In die tijd zag ik hem vaak. Sinds een jaar of 8, 10 of 12 (ik weet niet meer precies wanneer) is Carlos aan een hartaanval overleden.

Heber V. is ook een goede vriend van mij en woont momenteel in Chili.

Ik weet dat Hollanders grote reizigers zijn en zich prima overal redden. maar als u iets nodig heeft en ik kan u helpen bij uw aanstaande komst, laat het mij s.v.p. langs deze weg weten.

Hartelijke groeten aan uw ouders,

met warmte, Jorge Arrate”

(Ik laat de achternaam van Heber weg. Niet wetend of hij volledig bekend wil zijn)

Toch leuk :o))

Stukje om

Qua tijd is het minder handig dat ik nu echt over la Paz ga. Ik las hier dat ik waarschijnlijk een duizendtal extra kilometers ga maken voor ik in Chili kom. Rich en Sara berichten over hun route van La Paz naar S. Pedro de Atacama. Twee weken fietsen. En voor mij dan eerst nog minstens een halve week in La Paz zelf. Toch maar es m’n tijdplanning afmaken.

Hun schema:
“The route intended is as follows.

  • Oruro – Challapata 92km
  • Challapata – Santuario de Quilcas 60km
  • S de Q – A Weird Forest (don´t understand the legend on the map as it´s in Spanish) 67km
  • Weird Forest – Tuhua and the northern edge of the Salar de Uyuni 68km
  • Crossing the Salar in a SW/SSW direction towards Isla Pescado 30km
  • Continuing across the Salar from Isla Pescado SSW – Charagua (land) 76km
  • Charagua – S following telegraph line turning right after 9km, left after 9km heading South (Chiguana) 400m climb.
  • Chiguana to Laguna Hedionda 71km
  • Laguna Hedionda – Laguna Colorado 90km
  • Laguna Colorado – Laguna Verde & Chile 100km
  • San Pedro de Atacama is probably about another 80 – 100km.

Deze route gaat langs de Chileens-Boliviaanse grens en gaat bij Hito Cajón de grens over. Laguna Colorado zou erg mooi zijn ook. Ik heb nog geen idee hoe het met fourageringsmogelijkheden zit. Dat moet ik dus nog uitvinden vantevoren. Overigens is dit een prachtige Engelstalige beschrijving van hoe het is om op de Salar te rijden. Een alternatief langs Ollagüe schijnt beduidend minder te zijn.

Een andere 11 september

Het gros van de mensen in Nederland, Europa en de VS zullen tegenwoordig bij 11 september denken aan 2001, toen een drietal vliegtuigen zich in de Twin Towers in New York en in het Pentagon boorden. Een vierde is voortijdig gesneuveld.

Ik denk daar veel minder aan. Voor mij en voor de mensen die na 11 september 1973 betrokken waren bij het verzet tegen de de Chileense dictatuur van Generaal Augusto Pinochet, staat 11 september nog steeds ook in het teken van het begon van een van de gewelddadigste dictaturen in Latijns Amerika. En het ineenstorten daardoor van een vreedzaam socialistisch alternatief dat door de regering van Salvador Allende voorgestaan werd. Nog steeds kent Chili een zeer scheve inkomensverdeling en een sterk neoliberale economie.

Dankzij de conservatieve bourgeoisie (“burgerij”), de CIA en Henry Kissinger, politiek strateeg en toenmalig hoofd van Buitenlandse Zaken in de VS) is er heel snel na het aan de macht komen van de regering Allende en diens Unidad Popular (Volkseenheid, een volksfront van grotendeels progressieve partijen) een boycot georganiseerd. Voor details over deze smerige oorlog zie deze pagina van de National Security Archives.
Allende was ook eng voor de gevestigde belangen: hij wilde de secheve inkomensverdeling aanpakken, gaf land van grootgrondezitters terug aan de boeren, onteigende en nationaliseerde de koperindustrie, stond op goede voet met de toen nog vitale Fidel Castro en wilde graag langs vreedzame weg een socialisme in Zuid-Amerika bereiken.
Nu valt er best de nodige kritiek op Allende uit te oefenen, ook vanuit links; je zou kunnnen zeggen dat Chávez in Venezuela en Morales in Bolivia het nu zorgvuldiger aanpakken. Chávez heeft al ‘”volksmilities” opgericht en bewapend, mochten Bush c.s. het in hun hoofd halen rotzooi te schoppen. Naarmate je beter voor ‘het volk’ zorgt, heb je minder van ze te vrezen dat ze zich bewapend tegen jou gaan keren (bij uitblijven invasie bijvoorbeeld). Hier zit zeker meer achter dan alleen de mensen hun verworvenheden zelf te laten beschermen, maar het is niet ondenkbaar dat de genationaliseerde energieproducenten zich nog grof gaan roeren. En van de buren hoeft Chávez weinig hulp te verwachten.

Zoiets speelde vanaf september 1970 ook in Chili, zij het met de koperindustrie, arbeidersraden in de fabrieken en niet consequent doorgevoerde bewapenig van de bevolking. Of Allende het dan wél gered zou hebben is zeer twijfelachtig, maar er zou meer en beter verzet tegen de militairen zijn geweest.
Mogelijk hadden Allende en de UP ook sterker kunnen proberen hun beleid te blijven uitvoeren, maar als enerzijds de rechtse oppositie alles uit de kast trekt en anderzijds de VS een boycot organiseren, blijven je niet zoveel mogelijkheden over.
Wat je verder ook vindt van zulke regeringen, een coup is nooit de juiste weg. Regel het maar democratisch, en als je niet genoeg steun krijgt moet je wachten en meer steun verzamelen. Punt.

Maandag is het 33 jaar na de coup. Ondertussen is Pinochet al sinds 1990 weg als militair president, pas sinds heel kort zijn hij en de zijnen ook uit het parlement verdwenen. De huidige regering van de Concertación is op sociaal gebied de progressiefste sinds de Unidad Popular. Bachelet wil bijvoorbeeld dat de morning-after pil vanaf 14 jaar gratis verkrijgbaar is voor iedereen (en niet zoals nu voor wie het kan betalen).
Economisch echter lijkt de regering nog niet veel meer dan een doekje voor het bloeden te leveren voor de have-nots. Er blijft nog veel te strijden, en dat gebeurt dan ook. Wie weet wordt het ooit nog eens echt beter. Esperamos ….

Vreer luistert: Por qué no se van door Los Prisioneros

Het reisplan

h0la

Ik kreeg het verzoek om vast door te geven wat mijn route gaat worden. In grote lijnen wordt dat eerst per vliegtuig Amsterdam – Wasington – Buenos Aires – Santa Cruz -La Paz. Dan blijf ik een tijdje in La Paz en directe omgeving hangen om te acclimatiseren en ook om de Familia Galán te ontmoeten. Wanneer ik nog niet beroofd ben dan, kan ik zorgen dat er mooie foto’s op het net gaan verschijnen. Ik neem een digicamera mee en ook in Bolivia schijnen de steden al een of andere vorm van breedband internet te hebben.

Wat vet is aangegeven is een bestemming, cursief is waar ik langs kom of nabij de route ligt en van enig belang is.

Op ChiliChallenge, een Nederlandse site van twee jongens die grofweg hetzelfde hebben gedaan een jaar geleden, vind je redelijk gedetailleerde kaarten van het traject. Hier staat de kaart voor het eerste gedeelte.

Vanuit La Paz wil ik ijs en weder dienende afzakken richting Oruro en Uyuni. Als het mogelijk is wil ik de Salar de Uyuni overfietsen (Hier en via Google “Salar de Uyuni” vind je foto’s ;o) . (Kaart A, zuidoost). Het is een heel grote zoutvlakte in zuidwest Bolivia. Vandaag zak ik af naar Chili, hoogstwaarschijnlijk richting San Pedro de Atacama om daar te fourageren en de Valle de la Luna (foto’s te bezoeken – een door de wind uitgeslepen grillige vallei waar de zonsondergang en zonsopgang magnifiek moeten zijn. Op mijn -waar ik dit ook zal publiceren – zal ik wat links naar foto’s van anderen opnemen.

Het volgende stuk gaat van San Pedro over Calama (kaart B) naaar Antofagasta en Taltal, door naar La Serena, dwars door de Atacama woestijn – de droogste ter wereld, maar er is genoeg gelegenheid om water te halen.

Dan gaat het verder zuidwaarts naar Valparaiso, waar ze heel grappige bergliften hebben en waar vlakbij Isla Negra is, het eiland waar Pablo neruda, de grote dichter, bij leven woonde. Daar ga ik zeker langs. Jammeer alleen dat de stichitng door een extreemrechtse man (Juan Agustín Figueroa) bestuurd wordt. Hierna gaat het naar Santiago waar ik een ontmoeting zal hebben met een dame die veel in de MV-transenbeweging aldaar doet, Silvia Parada. Ik zal waarschijnlijk een paar daagjes in de stad blijven, minimaal éen overnachting in elk geval. Iets ten zuiden ligt Rancagua (kaart E inmiddels) waar ik korte tijd bij een actieve VM zal verblijven.

Ik wil zeker dan zoveel mogelijk de Panamericana mijden, wat niet altijd zal lukken. Die is in de Metropolitana (hoofdetedelijke regio) opgewaardeerd tot snelweg. Er zijn wat kleinere wegen maar ik heb geen idee hoe goed dat gaat. De richting is en blijft in ieder geval Zuid. Temuco is een stad die ik zal aandoen (kaart G) om weer te fourageren en u allen te berichten. Fourageren doe ik natuurlijk sowieso wel vrij vaak.
Temuco is ook de ‘hoofdstad’ van het belangrijkste Mapuche gebied van Chili. En de meeste Mapuches leven aan de rand van de stad in krakkemikkige hutten/poblaciones. Zehebben het – zoals zoveel inheemse volken in de wereld) arm.
De kuststad Valdivia (naar de Spaanse veroveraar Pedro de Valdivia) zal ik noet aandoen, waarschijnlijk wel Los Lagos (ook aan de Ruta Cinco aka Panamericana helaas). Dan krijg je stad en de vulkaan Osorno. Bij Osorno ligt de Colonia Dignidad. Een gotspe van een naam (Kolonie Waardigheid) waar een oud-nazi lelding gaf aan een gemeenschap Duitsers en waar ook veel martelingen plaatsvonden onder de heerschappij van Pinochet.

Dan kom ik langzamerhand aan bij het grote eiland Chiloe dat ik wil doorkruisen en aan de zuidpunt met de boot verlaten -dat wordt zorgvuldig plannen want anders zit ik er een week langer vast of moet ik terug via de noordpunt. In ieder geval zit ik daar op de Carretera Austral, Zuidelijke Snelweg. Die ga ik volgen tot het einde waar je niet verder kunt. Dat is Villa O’Higgins (naar de Ierse generaal Bernardo O’Higgins uit de Chileense onafhankelijkheidsoorlog rond 1880). Op een of andere manier moet ik dan naar Argentinië zien te komen en ga ik langs de Perito Moreno een beroemde blauwe gletscher.
Ook de Cerro de Torres liggen daar in de buurt. Het is daar al heel Zuidelijk, Patagonië, maar nog geen Vuurland.

Door Argentijns Patagonië reis ik dan naar Puerto Natales om dan naar Punta Arenas te gaan, de zuidelijkste Chileense stad. Nog zuidelijker op Vuurland liggen Ushuaia (Ar) en Puerto Williams (Ch.), een marine basis annex stadje, het zuidelijkst permanent bewoonde gebied ter wereld.

En dan wordt het langzaamaan tijd om weer naar het Noorden te gaan: Terug naar Ushuaia om vandaaruit naar Buenos Aires te vliegen. Als ik nog een dagje heb, kijk ik in de stad rond, en anders wordt het bijna direct doorvliegen over Washington naar Amsterdam alwaar ik de 24e januari hoop aan te komen.

Hoe het allemaal gaat zien we onderwijl wel, maar dit is in grote trekken de route die ik wil gaan. Ik hoop mijn blog ook regelmatig te kunnen bijhouden als communicatiemiddel en teken van leven :o)

reisvreer

Vreer luistert Fíjate bien van Juanes

Transformismo

Is officieel hetzelfde als travestie, maar in de Boliviaanse praktijk van de Familia Galán is het veel meer dan dat.

Als alles volgens planning gaat verlopen, land ik ergens 6 oktober begin van de avond in La Paz met het vliegtuig, na drie overstappen. Ik heb natuurlijk enige tijd nodig om te aclimatiseren, waarin ik de stad een beetje zal verkennen. Daarna zal ik de gelegenheid te baat nemen: zien hoe Boliviaanse vreren leven.

De Familia Galán is een groep van uiteindelijk vijfendertig transformistas, travestieten, drag queens, transgenders, transseksuelen en wat je verder maar kunt bedenken. Ze doen aan theatershows, waarvan ik toen Irán Galán in Amsterdam was een stuk heb gezien – een voorstelling over het leven van een beroemde diva transformista – en minstens evenzeer door ‘straateducatie” middels hun optredens: opgemaakt en in flamboyante kleding tonen ze zich op straat en geven in beeld en daad aan wat het belang is van veilige seks, HIV/AIDS bestrijding en dat het Niet Goed is gemeen te zijn tegen OSM (Ons Soort Mensen, de T*-familie). Op de site Open Veins een weblog over Bolivia staat een prachtig Engelstalig stuk over Danna Galán en de Familia. Zelf heb ik tijdens de Rebeldía Rosa in Amsterdam Irán Galán ontmoet plus drie andere Latin@’s. Zie voor meer info daarover de site van Ojalá.

Afgelopen nacht heb ik hun e-mailadres gevonden na lang speuren. Mijn contact bij de Rebeldía Rosa heeft me net nog het adres van Irán gegeven ook, en wellicht kondigt ze mijn komst vast aan. Nog even en ik moet met een extra koffer op stap met “gelegenheidskleding” ;o).
Ik heb het gevreerte (nu ja, de familie) gemaild en ik kreeg vanavond een antwoord van ze terug. “wat fijn dat je je Irán zo goed herinnert. In oktober willen we o.m. op het Boliviaanse transcongres optreden. Dus kom langs, we verwachten je.”

Gaat goed zo :o)

Patagonië

  • Paulo, Giuliano en Narbal schrijven dat het ook in Patagonië erg belangrijk is op je water te letten. En als je naar Parqe Nacional Torrres de Paine gaat, zorg dan vantevoren je inkopen gedaan te hebben. Het schijnt in het park schreeuwend dur te zijn (\”muito caro\”)
  • In het Park (Torres del Paine) kan het klimaat zeer oud zijn, naar mate je gletsjers nadert. Het kent verschillende microklimaten, wat het ook erg mooi maakt, aldus het RACA-trio.
  • Wegens de vaak harde wind raadt Ivan Viehoff fietser aan te gaan van Puerto Natales naar Punta Arenas, van Porvenir naar Ushuia, van Punta Arenas naar Río Gallegos
  • Bevoorrading: Punta Arenas, Puerto Natales, Cerro Castillo, Punta Delgada het dorpje, niet de terminal), Porvenir, Cerro Sombrero, Cullen en Puerto Williams. Torres is te duur. In Argentijns Vuurland kun je voor fouragering alleen terecht in Río Grande, Tolhuin en Ushuaia. Aldus Viehoff
  • Syd Winer is van Bolivia Argentinië ingegaan en begon in Santiago richting Arica. Niet mijn route dus, maar interessant evengoed.
  • Op 4500m hoogte vriest je waterzak dicht. Inpakken dus. (Lago Chungara was het)
  • Lago Chungara naar La Paz is ca. 315km, met een steile afdaling naar Bolivia toe.
  • Nieuwe hoofdweg is wel mooi asfalt maar gaat niet langs mooie dorpen e.d. (zegt Winer)
  • Oruro – Potosí: veel stevig klimwerk (6dagen voor 350km?) Hoogte tussen 3500 en 4500m

tbc