Maandelijks archief: juli 2006

Routepuzzels

Op het net vind ik allerlei verhalen van mensen die ‘mijn’ route al gereden hebben. Nu kan ik dat allemaal gaan printen, maar ik vind het nuttiger en misschien voor de lezers ook wel boeiender – om hier diverse verslagen te vergelijken en bij elkaar te zetten wat wie heeft beleefd. Mogelijk meteen een leuke truc om strak ter plekke de juiste info bij elkaar te hebben 🙂
Dus: daar gaan we. Totnutoe vind ik weinig mensen die hetNoordengereden hebben, en velen gaan Zuid-Noord.

Bij de volgende mensen vind je allemaal informatie:

  • Frans en Victor zijn vorig jaar van Arica naar Puerto Williams gefietst. Van noord naar Zuid dus.
  • Maurizio, een Frans-Italiaanse civiel ingenieur. Heeft in 2005 de Carretera Austral gefietst.
  • Claudia en Beat Zbinden, gingen op weg voor een wereldreis en bleven in Chili hangen. Ze hebben daar La Torre Suiza gesticht, fietsers- en backpackersherberg. Zij reden van Punta Arenas noordwaarts.
  • Biker Tony heeft vrijwel alleen foto’s van zijn tochten. Deze zijn van de Carretera Austral.
  • Dick en Els zijn in 2000 en 2001 in Chili en Argentinië geweest, van Zuid naar Noord. Dit stuk gaat over Vuurland. Ik kan me hun frustraties voorstellen; hoop er zelf genadiger af te komen ;o)
  • Ivan Merz is in 2001 in Chili geweest. Ook van Zuid naar Noord. Geeft veel nuttige informatie.
  • Michael Agelasto is vanaf Santiago zuidwaarts gegaan. Alleen tekst helaas.
  • Rob en Esther zijn van Puerto Montt naar San Pedro de Atacama gereden. Noordwaarts dus ook.
  • De Zwitser Betzgi is vanuit Bolivia 9500 km. afgezakt naar het Zuiden. Eindelijk weer iemand die Noord-Zuid gereden is.
  • Syd Winer heeft een achtje gereden in Zuid-Amerika: Chili, Bolivia en Argentinië.
  • Mart Robbins heeft intensief heel Argentijns en Chileens Patagonië doorgereden.
  • Drie Braziliaanse vrienden (*1974) zijn langs de Chileense kust naar het zuiden gegaan en naar Argentinië. Poets je Portugees maar op als je dit wilt lezen.
  • Sahara Mike over de Atacama
  • De Cycling Scholar aka Roughstuffheeft goede tips ook over de Atacama woestijn.

Waar te starten?

Het is een zwoele zomeravond in Amsterdam en ik luister naar Jarabe de Palo. Voor me staat een monitor met zoekresultaten voor “fietstocht Chili” op Google. Op mijn bureau ligt een kaart van Chili. Ik dub over mijn startplaats. Wil ik in Arica (grensstad met Peru) beginnen? Wil ik liever vanuit Sucre of Potosi in Bolivia over de Salar de Uyuni rijden en dan naar Iquique? (noordelijke havenstad in Chili)? Ik weet het niet.
Over de zoutvlakte van Uyuní hoor ik gave verhalen: één grote witte vlakte waar reusachtige cactussen je oriëntatiepunt vormen. Een GPS is daar vermoedelijk handiger dan een kompas. En vooral veel water: een zoutvlakte van zeker 100 km breed waar de zoutkristallen onder je wielen knerpen. Het klinkt prachtig. Bij Biker Tony vind je prachtige foto’s uit 2003.

Het stuk van Arica tot Iquique of Antofagasta (de atlas of google maps is je vriend!) is aardig maar niet spectaculair. Ergens zit in mijn hoofd het idee dat ik het land Geheel en van Noord naar Zuid moet doorkruisen. Maar behalve mijn hoofd is er niets dat mij daartoe verplicht.
Verder is het enige nadeel dat ik kan bedenken dat ik eerst fors moet acclimatiseren omdat ik op de Altiplano binnenkom (de Hoogvlakte van de Andes). En het is wat lastig te bereiken per fiets: moet waarschijnlijk naar La Paz vliegen en van daaruit met bus ofzo tot een eind naar de Salar. Van daaruit over San Pedro naar Antofagasta.

Google heeft twee leuke tools om de aarde af te speuren, maar het is niet altijd duidelijk welk van de twee het nutiigst is voor mijn zoekopdrachten. Enerzijds is er maps.google.com, anderzijds het programma Google Earth. Al ik in de Bewoonde Wereld een wegenkaart zoek is geloof ik maps.google.com wel nuttig. Zodra ik mij richting Onbekender Gebied begeef, dan kan ik daar vervolgens niets meer mee, heeft Google Earth veel grotere diepte. Blijft puzzelen dus.

Ondertussen zie ik weer dat er ook een Salar de Atacama is, pal onder San Pedro de Atacama in Chili. Stuk kleiner, maar ook in een minder ‘wrede’ (als in ‘lauw’ en als in ‘desolaat’) omgeving. ¿Que hacer?
Gelukkig hoef ik nog niet perse te besluiten, heb nog niet geboekt; heb nog geen eens een paspoort ;o)

Wordt vast vervolgd ;o)

Judith

In het kader van openheid kan je redden, enige achtergrond over mijn IRL naam. Mijn ‘nick’ is eigenlijk in de loop der jaren bij velen net zo zeer mijn roepnaam geworden. Velen roepen me met “vreer”. Vind ik prima, er liepen op gegeven moment drie Judiths rond op mijn werk en sowieso: Vreer is veel unieker.

Mijn keuze hield mede verband met het feit dat ik ooit theologie heb gestudeerd (niet afgemaakt, om revolutie te stimuleren is godsgeloof niet nodig). En het toeval wil dat ik laatst bij het opruimen een oude preek uit 1982(!) van Karel Deurloo (emeritus hoogleraar O.T., UvA; hoogleraar Bijbelse Theologie, VU Amsterdam) over het apocriefe bijbelboek Judith. Apocrief want wel in de katholieke bijbeledities, niet in de protestantse canon. Omdat die preek ook mooi aangeeft wat het heilshistorisch perspectief is, plaats ik hem integraal als artikel op mijn site. Kudo’s aan de Studenten Ekklesia voor het stencillen ;o)

Helaas lijkt WordPress geern artiekelen (als in aparte langere postings) te kennen. Dus vind je de pagina hier

De trans en de dood

Ik hef mijn mond op naar hem
die zo kil is dat hij geen verlangen kent
en de engel zegt: voorvoel je het leven?
Dan zeg ik: het leven kwelt
Rainer Maria Rilke

Van het weekend hoorde ik dat ‘Nicole’, een kennis van mij, zichzelf het leven benomen heeft. De eerste in mijn kennissenkring, maar zeer zeker niet de eerste transvrouw die uit wanhoop uitstapt. Ik kende haar niet erg goed, maar wel van lang geleden. Ze was sympatiek, zag er mooi uit, maar was maatschappelijk niet geslaagd. Zoals meer man-vrouw transseksuelen zocht ze haar heil in de prostitutie. Anderen die het niet lukt te ‘slagen’ doordat ze geestelijke en/of emotionele problemen hebben, het nieuwe leven niet aankunnen, gaan over tot het gebruik van (hard) drugs.
Wanneer ik verhalen hoor van queers/transgenders die het slecht gaat nadat ze in de door hun gewenste rol zijn gaan leven, betreft het vrijwel uitsluitend transgenders (transseksuelen heel vaak) die in een mannenlijf zijn geboren. Voor hen is het nog altijd het moeilijkst. Voor velen is zelfacceptatie erg moeilijk. En de samenleving die ons soort mensen freaks vindt maakt het er niet makklijker op. De psychische problemen worden er vaak niet minder op. Ik vraag mij altijd af: wat drijft mensen toch de prostitutie in of tot de drugs? En wat drijft hen uiteindelijk tot zelfdoding?

Voor haar komt Hello Cruel World : 101 alternatives tot suicide for teens freaks and other outlaws te laat. waar het uiteindelijk op neer komt is: doe wat-je-ook-vindt-dat-je-moet-doen maar trek niet d estekker eruit, verniel je lijf niet onherstelbaar door dood te gaan. Alles is beter dan doodgaan.

Kate zegt het zo op haar pagina: “Hey. Are you thinking about killing yourself right this minute? Please don’t. Please do whatever you have to do in order to stay alive… anything at all. There’s only one rule you’ll need to follow in order to make that work: Don’t be mean. If you’re not being mean to anyone then you can do anything you want to do in this world in order to make life worth living for yourself. You can love who and how you want to love. And you can be whatever the fuck you want to be. You can even say fuck. Anywhere. As long as you’re not being mean when you say it. So, please stay alive… at least until the book comes out so you can give it a try. In the meantime, please do try talking to someone right now, maybe someone at SUICIDEHOTLINE.COM.”

Wees niet gemeen, maar verder kun je alles doen dat je van de dood weerhoudt. De wereld is beter af met freaks, transen, zondaren enzovoort. Dat vind ik zeker (net als Kate).
“Schafft Hure, Diebe, Ketzer her und macht das Land chaotisch. Dann wird es wieder menschlicher un nicht mehr so despotisch” zingt Konstantin Wecker. Het gaat er niet om dat dat zulke leuke mensen zijn. Maar wel dat een omgeving waar zulke mensen rondlopen, niet een bekrompen moraalparadijs is waar iedereen in een brave new world leeft.

Waardoor het komt dat ‘Nicole’ zo depressief was, wet ik niet; ik heb haar al meer dan een jaar niet gezien. maar ik weet wel dat deze rechtse roversmaatschappij niet goed is voor gevoelige mensen. En geloof me vrij: wie in een sekse/gender-transitie zit zeker ‘man/vrouw’, is vaak heel gevoelig. Het is voor velen geen sinecure je ‘meisjesdiploma’ te halen.